دوشیدنی

لغت نامه دهخدا

دوشیدنی. [ شی دَ ] ( ص لیاقت ) لایق و سزاوار دوشیدن. درخور دوشیدن. || حیوان شیرده. ( ناظم الاطباء ). گاو. گوسفند و بز و جز آن که از آن شیر دوشند. دوشا. دوشائی. دوشایی :
دگر چارپایان دوشیدنی
ز گستردنی و ز پوشیدنی.
فردوسی.
مر او را ز دوشیدنی چارپای
ز هر یک هزار آمدندی بجای.
فردوسی.
رجوع به دوشیدن شود.

فرهنگ فارسی

لایق و سزاوار دوشیدن .

پیشنهاد کاربران

بپرس