دوشک

- - -
۲. پهلوی
در زبان پهلوی ( پارسی میانه ) ، واژه ی �دوشک� با معنای مشابه �تختخواب� یا �بالش� به کار می رفته است. این واژه در متون پهلوی مانند �دوشکام� ( dushk�m ) به معنای �خوابگاه� یا �بستر� یافت می شود. تحلیل های زبان شناسی نشان می دهد که این واژه از ترکیب �دوش� ( به معنای �نرم� یا �پشتی� ) و پسوند � - ک� تشکیل شده است. همچنین، در زبان پهلوی، واژه ی �توش� به معنای �پوست� یا �پوشش� وجود دارد که با واژه ی �دوش� هم ریشه است ( MacKenzie, 1961؛ Humbach, 1991 ) .
- - -
نتیجه گیری
واژه ی �دوشک� یک واژه ی ایرانی با سابقه ی طولانی است که در متون اوستایی و پهلوی با معنای �تختخواب� یا �بالش� به کار می رفته است. ریشه ی این واژه به واژه های اوستایی �dauša - � یا �duša - � بازمی گردد که به معنای �نرم� یا �پشتی� هستند.
- - -
منابع کتابی معتبر
Boyce, Mary. A History of Zoroastrianism, Vol. I: The Early Period. Brill, 1984.
Hintze, Almut. Avestische Laut - und Flexionslehre. Wiesbaden, 1976.
MacKenzie, David N. A Concise Pahlavi Dictionary. Oxford, 1961.
Humbach, Helmut. The Gathas of Zarathustra and the Other Old Avestan Texts. Harrassowitz, 1991.
Gershevitch, Ilya. The Avestan Hymns. Cambridge University Press, 1959.
- - -

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

دو واژه در زبان پارسی پهلوی وجود دارد.
۱ - توشَگ tōšag که امروزه در پارسی نوین تبدیل به توشه شده است که به معنی اندوخته و ذخیره شده است.
۲ - دوشَک došak که به معنی زیراندازی که از پنبه و پشم ذخیره و پُر شده و برای خوابیدن استفاده میشه.
- اطلاعات بیشتر واژه
واژه: دوشک
معادل ابجد: 330
تعداد حروف: 4
تلفظ: došak
نقش دستوری: اسم
ترکیب: ( اسم ) [پهلوی: dušak] ‹توشک، تُشک› [عامیانه]
مختصات: ( شَ ) [ تر. ] ( اِ. )
آواشناسی: duSak
الگوی تکیه: WS
شمارگان هجا: 2
منبع: فرهنگ فارسی معین