دوش انداز

لغت نامه دهخدا

دوش انداز. [ اَ ] ( اِ مرکب ) رداء. ( ملخص اللغات حسن خطیب ). قبا و جامه ای که بر دوش اندازند. جامه که بر دوکتف افکنند چنانکه شنل و عبا و جز آن.

فرهنگ فارسی

ردائ . قبا و جامه که بر دوش اندازند.

پیشنهاد کاربران

بپرس