دوروتی هریسون یوستس

دوروتی هریسون یوستس ( انگلیسی: Dorothy Harrison Eustis؛ ۳۰ مهٔ ۱۸۸۶ – ۸ سپتامبر ۱۹۴۶ ) یک پرورش دهندهٔ سگ، انسان دوست و بنیان گذار مدرسهٔ «چشم بینا» ( The Seeing Eye ) بود که نخستین مدرسه سگ های راهنمای نابینایان در ایالات متحده آمریکا محسوب می شود. [ ۱]
نام او در سال ۲۰۱۱ میلادی در فهرست «تالاری مشاهیر ملی زنان» قرار گرفت. [ ۲]
او در سال ۱۹۲۷ میلادی، ۴۱ ساله بود و در کشور سوئیس به تربیت سگ های پلیس ژرمن شپرد مشغول بود که در هفته نامهٔ مشهور ستردی ایونینگ پست، مقاله ای دربارهٔ تأسیس یک مدرسهٔ تربیت سگ برای کهنه سربازان و جانبازان نابینای بازمانده از جنگ جهانی اول نوشت. پس از انتشار این مقاله، سیل عظیمی از نامه های خوانندگان به سوی او جاری شد و از جمله، جوان نابینای ۲۰ ساله ای به نام موریس فرانک[ ۳] که قول داده بود در بنیان گذاری چنین مدرسه ای در ایالات متحده آمریکا به دوروتی کمک کند؛ مشروط بر آنکه دوروتی به او بیاموزد که چگونه می توان از یک سگ راهنمای نابینایان بهره جست. دوروتی، موریس فرانک را به سوئیس دعوت کرد و مدت پنج هفته را، صرف آموزش مداوم او با سگی به نام «بادی» که نخستین سگ از ۶ سگ راهنمای اولیه بود ( و همگی «بادی» نام داشتند ) ، [ ۴] نمود. یک سال بعد، در دسامبر ۱۹۲۸ میلادی، یوستس و فرانک با یکدیگر نخستین مدرسه سگ های راهنمای نابینایان را در زادگاه فرانک نشویل، تنسی بنیان نهادند. [ ۵]
میراث دوروتی هریسون یوستس تا به امروز ادامه داشته است. زحمات او منجر به افزایش مدرسهٔ تربیت سگ های راهنما در آمریکا و سایر نقاط جهان شد و راه را برای استفاده از حیوانات، جهت کمک به افراد دارای معلولیت یا ناتوانی جسمی هموار نمود. از آنجایی که مدرسهٔ «چشم بینا» دیدگاه ترحم آمیز و خیریه گونه نداشت، دوروتی یوستس را بابت تلاش در تغییر دیدگاه مردم نسبت به افراد ناتوان و مشارکت هایش در زمینهٔ جنبش حقوق معلولان که در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی آغاز شد، تمجید کرده اند. [ ۶]