دورنیه دو ۱۷ ( به آلمانی: Dornier Do 17 ) یک بمب افکن سبک و هواگرد شناسایی ساخت شرکت دورنیه در آلمان بود. این هواگرد به عنوان بمب افکن سریع طراحی شد تا با سرعت بالا جنگنده های دشمن را پشت سر بگذارد.
دورنیه دو ۱۷ به عنوان یک هواپیمای نامه بر چهار سرنشین با سرعت کافی جهت مقاصد تجاری برای دویچه لوفت هانزا طراحی شد. نخستین پیش نمونه ( فاو - ۱ ) روز ۲۳ نوامبر سال ۱۹۳۴ به پرواز درآمد. [ ۱] این هواگرد به همراه پیش نمونه های دوم و سوم سال ۱۹۳۵ برای ارزیابی تحویل لوفت هانزا شد. این شرکت هواپیمایی فضای درون را تنگ و استفاده از آن را غیر عملی دانست. بدین جهت پیش نمونه ها به شرکت دورنیه بازگرداننده شدند. یکی از خلبانان لوفت هانزا که رابط بین هواپیمایی و وزارت هوانوردی رایش بود و خود با دو ۱۷ پرواز کرد، آن را مستعد نقش بمب افکن دید. [ ۲] بدین شکل با توجه عدم به پذیرش تجاری آن، هواگرد به سرعت توجه لوفت وافه را به خود جلب کرد. [ ۱] در کارآزمایی های اولیه دُم یگانه هواگرد با تثبیت گر عمودی و سکان دو تایی جایگزین شد تا انحراف آن در محور بالا و پایین کاهش یابد. یک محفظه بمب در پشت تیر اصلی بال تعبیه شد. پیش نمونه چهارم مورد آزمون لوفت وافه قرار گرفت. پنج پیش نمونه مشابه دیگر ایجاد شد که در سه مورد نوک و زیر دماغه طولانی لعاب دار بود و سه نمونه آخر یک جایگاه در پشت اتاقک خلبان برای یک مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری ام گه ۱۵ برای استفاده بیسیم چی وجود داشت. در پیش نمونه های هفتم و نهم یک دماغه کوتاه با لعاب بیشتر به کار رفت که نسخه استاندارد شد. [ ۲] تا هنگام پرواز نمونه نهم، دو ۱۷ به یک بمب افکن قابل برای رایش سوم بدل گردید و وارد خط تولید شد. این هواگرد برای نخستین بار ماه ژوئیه سال ۱۹۳۷ در مسابقات بین المللی هواگردهای نظامی در زوریخ سوئیس در انظار عمومی قرار گرفت. [ ۱] دو ۱۷ توانست تمامی جنگنده ها را با سرعت خود پشت سر بگذارد. بدنه باریک و بلند لقب «مداد پرنده» را برای آن به همراه داشت. [ ۲]
به منظور تناسب و سهولت در تولید تحت لیسانس و تولید غیر متمرکز، دو ۱۷ با طراحی در اجزای کوچک بود که مزیت عمده امکان افزوده شدن تجهیزات به صورت میدانی را نیز فراهم می آورد. [ ۲] این مدل اولیه هواگرد می توانست به سرعت ۳۹۱ کیلومتر بر ساعت برسد و ۵۰۰ کیلوگرم یا در ماموریت های کوتاه ۷۵۰ کیلوگرم بمب حمل کند. مدل های دو ۱۷ایی بمب افکن و دو ۱۷اف شناسایی دو موتور ب ام و ۶ توان ۷۵۰ اسب بخار[ ۱] و یک دریچه زیر بدنه جلوتر از محفظه بمب برای یک مسلسل ام گه ۱۵ شلیک کننده به سمت پایین، داشتند. [ ۲] مدل اف با مخزن سوخت اضافی و دو دوربین در محفظه بمب بود. قرار بود در ادامه موتور ب ام و ۶ با دایملر - بنتس ۶۰۰آ با توان ۱٬۰۰۰ اسب بخار که در پیش نمونه هشتم آزمایش شده بود، جایگزین شود؛ با این حال تولیدات این موتور کم بود و همان مقدار نیز به جنگنده ها تعلق می گرفت. [ ۳] از این رو سال ۱۹۳۸ مدل عمده دو ۱۷ام بمب افکن متوسط با موتور شعاعی ۹ سیلندر برامو ۳۲۳آ - ۱ با توان ۹۰۰ اسب بخار ( ۶۷۵ کیلووات ) وارد خط تولید شد و مدت کوتاهی بعد دو ۱۷په از گونه شناسایی با موتور شعاعی ب ام و ۱۳۲اِن با توان ۸۷۵ اسب بخار ( ۶۴۸ کیلووات ) پدید آمد. [ ۲] هر دو مدل محفظه بمب طولانی تری داشتند و می توانستند تا ۱٬۰۰۰ کیلوگرم بمب را حمل کنند. در این مدل ها تسلیحات افزوده شدن یک مسلسل ام گه ۱۵ شلیک کننده به جلو افزایش یافت که با حرکت آزاد به بالا و پایین، خلبان یا بمب انداز/ناوبر آن را به کار می گرفت. اغلب یک جفت مسلسل ام گه ۱۵ دیگر نیز به صورت میدانی به هواگرد افزوده می شد. با وجود یک قایق نجات هواگرد عنوان دو ۱۷ام/او - ۱ می گرفت. هواگردهای گرمسیری با فیلتر شن دو ۱۷ام - ۱/تروپ و دو ۱۷په - ۱/تروپ نامیده شدند. [ ۲] پس از آن ها ۱۸ فروند از مدل های پیش تولید دو ۱۷اس شناسایی و دو ۱۷او مسیریابی با موتور خطی دایملر - بنتس دی ب ۶۰۰آ تولید شد. [ ۴] [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدورنیه دو ۱۷ به عنوان یک هواپیمای نامه بر چهار سرنشین با سرعت کافی جهت مقاصد تجاری برای دویچه لوفت هانزا طراحی شد. نخستین پیش نمونه ( فاو - ۱ ) روز ۲۳ نوامبر سال ۱۹۳۴ به پرواز درآمد. [ ۱] این هواگرد به همراه پیش نمونه های دوم و سوم سال ۱۹۳۵ برای ارزیابی تحویل لوفت هانزا شد. این شرکت هواپیمایی فضای درون را تنگ و استفاده از آن را غیر عملی دانست. بدین جهت پیش نمونه ها به شرکت دورنیه بازگرداننده شدند. یکی از خلبانان لوفت هانزا که رابط بین هواپیمایی و وزارت هوانوردی رایش بود و خود با دو ۱۷ پرواز کرد، آن را مستعد نقش بمب افکن دید. [ ۲] بدین شکل با توجه عدم به پذیرش تجاری آن، هواگرد به سرعت توجه لوفت وافه را به خود جلب کرد. [ ۱] در کارآزمایی های اولیه دُم یگانه هواگرد با تثبیت گر عمودی و سکان دو تایی جایگزین شد تا انحراف آن در محور بالا و پایین کاهش یابد. یک محفظه بمب در پشت تیر اصلی بال تعبیه شد. پیش نمونه چهارم مورد آزمون لوفت وافه قرار گرفت. پنج پیش نمونه مشابه دیگر ایجاد شد که در سه مورد نوک و زیر دماغه طولانی لعاب دار بود و سه نمونه آخر یک جایگاه در پشت اتاقک خلبان برای یک مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری ام گه ۱۵ برای استفاده بیسیم چی وجود داشت. در پیش نمونه های هفتم و نهم یک دماغه کوتاه با لعاب بیشتر به کار رفت که نسخه استاندارد شد. [ ۲] تا هنگام پرواز نمونه نهم، دو ۱۷ به یک بمب افکن قابل برای رایش سوم بدل گردید و وارد خط تولید شد. این هواگرد برای نخستین بار ماه ژوئیه سال ۱۹۳۷ در مسابقات بین المللی هواگردهای نظامی در زوریخ سوئیس در انظار عمومی قرار گرفت. [ ۱] دو ۱۷ توانست تمامی جنگنده ها را با سرعت خود پشت سر بگذارد. بدنه باریک و بلند لقب «مداد پرنده» را برای آن به همراه داشت. [ ۲]
به منظور تناسب و سهولت در تولید تحت لیسانس و تولید غیر متمرکز، دو ۱۷ با طراحی در اجزای کوچک بود که مزیت عمده امکان افزوده شدن تجهیزات به صورت میدانی را نیز فراهم می آورد. [ ۲] این مدل اولیه هواگرد می توانست به سرعت ۳۹۱ کیلومتر بر ساعت برسد و ۵۰۰ کیلوگرم یا در ماموریت های کوتاه ۷۵۰ کیلوگرم بمب حمل کند. مدل های دو ۱۷ایی بمب افکن و دو ۱۷اف شناسایی دو موتور ب ام و ۶ توان ۷۵۰ اسب بخار[ ۱] و یک دریچه زیر بدنه جلوتر از محفظه بمب برای یک مسلسل ام گه ۱۵ شلیک کننده به سمت پایین، داشتند. [ ۲] مدل اف با مخزن سوخت اضافی و دو دوربین در محفظه بمب بود. قرار بود در ادامه موتور ب ام و ۶ با دایملر - بنتس ۶۰۰آ با توان ۱٬۰۰۰ اسب بخار که در پیش نمونه هشتم آزمایش شده بود، جایگزین شود؛ با این حال تولیدات این موتور کم بود و همان مقدار نیز به جنگنده ها تعلق می گرفت. [ ۳] از این رو سال ۱۹۳۸ مدل عمده دو ۱۷ام بمب افکن متوسط با موتور شعاعی ۹ سیلندر برامو ۳۲۳آ - ۱ با توان ۹۰۰ اسب بخار ( ۶۷۵ کیلووات ) وارد خط تولید شد و مدت کوتاهی بعد دو ۱۷په از گونه شناسایی با موتور شعاعی ب ام و ۱۳۲اِن با توان ۸۷۵ اسب بخار ( ۶۴۸ کیلووات ) پدید آمد. [ ۲] هر دو مدل محفظه بمب طولانی تری داشتند و می توانستند تا ۱٬۰۰۰ کیلوگرم بمب را حمل کنند. در این مدل ها تسلیحات افزوده شدن یک مسلسل ام گه ۱۵ شلیک کننده به جلو افزایش یافت که با حرکت آزاد به بالا و پایین، خلبان یا بمب انداز/ناوبر آن را به کار می گرفت. اغلب یک جفت مسلسل ام گه ۱۵ دیگر نیز به صورت میدانی به هواگرد افزوده می شد. با وجود یک قایق نجات هواگرد عنوان دو ۱۷ام/او - ۱ می گرفت. هواگردهای گرمسیری با فیلتر شن دو ۱۷ام - ۱/تروپ و دو ۱۷په - ۱/تروپ نامیده شدند. [ ۲] پس از آن ها ۱۸ فروند از مدل های پیش تولید دو ۱۷اس شناسایی و دو ۱۷او مسیریابی با موتور خطی دایملر - بنتس دی ب ۶۰۰آ تولید شد. [ ۴] [ ۳]
wiki: دورنیه دو ۱۷