دورن یوهان آلبرشت برنهارد. دورْن، یوهان آلبرِشت بِرنهارد (۱۸۰۵ـ۱۸۸۱)(Dorn, Johann Albrecht Bernhard)
خاورشناس آلمانی تبار روسی. از ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۵، در رشتۀ الهیات و زبان های شرقی در دانشگاه های هاله و لایپزیگ درس خواند. با دفاع از رسالۀ خود، با نام شرح مزامیر به زبان حبشی، از دانشگاه لایپزیگ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۸۲۵، در همان جا تدریس کرد. از ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۹ را در هامبورگ و لندن به مطالعۀ نسخه های خطی شرقی گذراند. در ۱۸۲۹، در دانشگاه خارکوف (در روسیه) به استادی زبان های شرقی گمارده شد. در ۱۸۳۵ استاد تاریخ و ادبیات شرقی بنیاد مطالعات آسیایی پترزبورگ شد. از ۱۸۳۹ عضو فرهنگستان علوم و از ۱۸۴۲ مدیر موزۀ آسیایی پترزبورگ و مسئول بخش شرقی کتابخانۀ عمومی سلطنتی بود. از ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۲ در دانشگاه پترزبورگ زبان سانسکریت و از ۱۸۵۵ تا ۱۸۵۷ زبان پشتو تدریس کرد. در ۱۸۶۰ـ۱۸۶۱، از قفقاز و نواحی جنوبی دریای خزر دیدن کرد. از نتایج این سفر انتشار دیوان امیر پازواری به نام کنز الاسرار بود (پترزبورگ، ۱۲۷۷ق). تحقیقات وی در باب سکه شناسی، کتاب شناسی، زبان های افغانی، قفقازی و زبان ساکنان کرانۀ دریای خزر و تاریخ آن نواحی اختصاص دارد. نخستین خاورشناسی بود که زبان پشتو را به اروپاییان شناساند. از آثارش: تاریخ افغان ها (۱۸۳۶) که متن و ترجمۀ انگلیسی مخزن افغانی نعمت الله هروی است، در ۲ جلد (لندن، ۱۸۲۶ـ۱۸۳۶)؛ گزیده هایی از زبان پشتو یا افغان (۱۸۴۷)؛ ملاحظات دستوری دربارۀ زبان افغان ها (پترزبورگ، ۱۸۴۰)؛ فهرست نسخه های خطی شرقی کتابخانه عمومی سلطنتی پترزبورگ (۱۸۵۲)؛ تاریخ طبرستانِ مرعشی، متن فارسی (پترزبورگ، ۱۸۵۰)؛ تاریخ گیلان عبدالفتاح فومنی، متن فارسی (۱۸۵۸).
خاورشناس آلمانی تبار روسی. از ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۵، در رشتۀ الهیات و زبان های شرقی در دانشگاه های هاله و لایپزیگ درس خواند. با دفاع از رسالۀ خود، با نام شرح مزامیر به زبان حبشی، از دانشگاه لایپزیگ دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۸۲۵، در همان جا تدریس کرد. از ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۹ را در هامبورگ و لندن به مطالعۀ نسخه های خطی شرقی گذراند. در ۱۸۲۹، در دانشگاه خارکوف (در روسیه) به استادی زبان های شرقی گمارده شد. در ۱۸۳۵ استاد تاریخ و ادبیات شرقی بنیاد مطالعات آسیایی پترزبورگ شد. از ۱۸۳۹ عضو فرهنگستان علوم و از ۱۸۴۲ مدیر موزۀ آسیایی پترزبورگ و مسئول بخش شرقی کتابخانۀ عمومی سلطنتی بود. از ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۲ در دانشگاه پترزبورگ زبان سانسکریت و از ۱۸۵۵ تا ۱۸۵۷ زبان پشتو تدریس کرد. در ۱۸۶۰ـ۱۸۶۱، از قفقاز و نواحی جنوبی دریای خزر دیدن کرد. از نتایج این سفر انتشار دیوان امیر پازواری به نام کنز الاسرار بود (پترزبورگ، ۱۲۷۷ق). تحقیقات وی در باب سکه شناسی، کتاب شناسی، زبان های افغانی، قفقازی و زبان ساکنان کرانۀ دریای خزر و تاریخ آن نواحی اختصاص دارد. نخستین خاورشناسی بود که زبان پشتو را به اروپاییان شناساند. از آثارش: تاریخ افغان ها (۱۸۳۶) که متن و ترجمۀ انگلیسی مخزن افغانی نعمت الله هروی است، در ۲ جلد (لندن، ۱۸۲۶ـ۱۸۳۶)؛ گزیده هایی از زبان پشتو یا افغان (۱۸۴۷)؛ ملاحظات دستوری دربارۀ زبان افغان ها (پترزبورگ، ۱۸۴۰)؛ فهرست نسخه های خطی شرقی کتابخانه عمومی سلطنتی پترزبورگ (۱۸۵۲)؛ تاریخ طبرستانِ مرعشی، متن فارسی (پترزبورگ، ۱۸۵۰)؛ تاریخ گیلان عبدالفتاح فومنی، متن فارسی (۱۸۵۸).