دوربین های یکبار مصرف دوربین های جعبه ای ساده ای هستند که یک بار استفاده می شوند. بیشتر آن ها از لنزهای ثابت استفاده می کنند. بعضی از آن ها به فلاش های یکپارچه مجهز شده اند و حتی نمونه های ضد آب آن ها هم برای عکاسی در زیر آب وجود دارد. در داخل هم این دوربین ها از یک فیلم ۱۳۵ یا یک کارتریج APS استفاده می کنند.
در حالی که بعضی از یک بار مصرف ها شامل یک کارتریج حقیقی هستند که به عنوان دوربین های قابل استفادهٔ مجدد استفاده می شوند [ ۱] و بقیه فقط در داخل دارای یک فیلم هستند که روی یک قرقرهٔ باز قرار می گیرد. بعضی از دوربین ها بازیافت می شوند و دوباره با فیلم پر شده و به فروش می رسند. این دوربین ها برای پردازش به سبک یکسان با دوربین های فیلمبرداری بر می گردند.
به طور کلی دوربین یکبار مصرف نشان دهندهٔ بازگشت به مدل کسب و کار توسط کداک برای دوربین KODAK خود می باشد. این دوربین ها به طور خاص برای شرایطی که دوربین های عادی و قابل استفادهٔ مجدد به راحتی دزدیده یا خراب می شوند و زمانی که دوربین عادی کسی فراموش شده است ویا اگر کسی استطاعت خرید دوربین های عادی را ندارد معروف شده اند.
شرکتی به نام Photo - Pac از سال ۱۹۴۹ تولید دوربینی مقوایی را آغاز کرد که هشت عکس می انداخت و برای ظاهر کردن و پردازش آن ها فرستاده می شد. این دوربین ها گران بوده و در حالی که صحنه های دوست داشتنی و زیبا خود را نشان می دادند٬ در مکان های امن خانه نگهداری می شدند. اذیت شدن به دلیل از دست دادن فرصت هایی برای عکس انداختن باعث شد H. M. Stiles راهی برای چسباندن یک فیلم ۳۵ میلی متری در یک بستهٔ ارزان٬ بدون مکانیزم گران و با دقت انتقال فیلم اختراع کند. قیمت آن ۱. ۲۹ دلار بود و اگر چه به طور باورنکردنی به دوربین های یکبار مصرف امروزی شبیه بود اما این دوربین ها در بازار موفق نبودند. [ ۲]
در سال ۱۹۶۶ یک کمپانی فرانسوی به نام FEX یک دوربین یکبار مصرف به نام Photo Pack Matic را معرفی کرد که دارای ویژگی نمایان کردن ۱۲ عکس ۴×۴ بود. [ ۳]
دوربین های یکبار مصرف حال حاضر در سال ۱۹۸۶ توسط فوجی فیلم پیشرفت کردند. Utsurun - Desu ( به معنای" عکس می گیرد"[ ۴] ) یا Quick Snap آن ها٬ از فیلم های ۳۵ میلی متری استفاده می کرد در حالی که مدل Fling 1987 شرکت Eastman Kodak بر پایهٔ ۱۱۰ فیلم بود. [ ۵] Kodak در سال ۱۹۸۸ یک ورژن ۳۵ میلی متری ارائه کرد [ ۶] و در سال ۱۹۸۹ ورژن ۳۵ میلی متری را fun saver نامگذاری کرد و مدل Fling 110 را متوقف کرد. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر حالی که بعضی از یک بار مصرف ها شامل یک کارتریج حقیقی هستند که به عنوان دوربین های قابل استفادهٔ مجدد استفاده می شوند [ ۱] و بقیه فقط در داخل دارای یک فیلم هستند که روی یک قرقرهٔ باز قرار می گیرد. بعضی از دوربین ها بازیافت می شوند و دوباره با فیلم پر شده و به فروش می رسند. این دوربین ها برای پردازش به سبک یکسان با دوربین های فیلمبرداری بر می گردند.
به طور کلی دوربین یکبار مصرف نشان دهندهٔ بازگشت به مدل کسب و کار توسط کداک برای دوربین KODAK خود می باشد. این دوربین ها به طور خاص برای شرایطی که دوربین های عادی و قابل استفادهٔ مجدد به راحتی دزدیده یا خراب می شوند و زمانی که دوربین عادی کسی فراموش شده است ویا اگر کسی استطاعت خرید دوربین های عادی را ندارد معروف شده اند.
شرکتی به نام Photo - Pac از سال ۱۹۴۹ تولید دوربینی مقوایی را آغاز کرد که هشت عکس می انداخت و برای ظاهر کردن و پردازش آن ها فرستاده می شد. این دوربین ها گران بوده و در حالی که صحنه های دوست داشتنی و زیبا خود را نشان می دادند٬ در مکان های امن خانه نگهداری می شدند. اذیت شدن به دلیل از دست دادن فرصت هایی برای عکس انداختن باعث شد H. M. Stiles راهی برای چسباندن یک فیلم ۳۵ میلی متری در یک بستهٔ ارزان٬ بدون مکانیزم گران و با دقت انتقال فیلم اختراع کند. قیمت آن ۱. ۲۹ دلار بود و اگر چه به طور باورنکردنی به دوربین های یکبار مصرف امروزی شبیه بود اما این دوربین ها در بازار موفق نبودند. [ ۲]
در سال ۱۹۶۶ یک کمپانی فرانسوی به نام FEX یک دوربین یکبار مصرف به نام Photo Pack Matic را معرفی کرد که دارای ویژگی نمایان کردن ۱۲ عکس ۴×۴ بود. [ ۳]
دوربین های یکبار مصرف حال حاضر در سال ۱۹۸۶ توسط فوجی فیلم پیشرفت کردند. Utsurun - Desu ( به معنای" عکس می گیرد"[ ۴] ) یا Quick Snap آن ها٬ از فیلم های ۳۵ میلی متری استفاده می کرد در حالی که مدل Fling 1987 شرکت Eastman Kodak بر پایهٔ ۱۱۰ فیلم بود. [ ۵] Kodak در سال ۱۹۸۸ یک ورژن ۳۵ میلی متری ارائه کرد [ ۶] و در سال ۱۹۸۹ ورژن ۳۵ میلی متری را fun saver نامگذاری کرد و مدل Fling 110 را متوقف کرد. [ ۷]
wiki: دوربین یکبار مصرف