دوربین تفنگ

( برگرفته از کتاب "مقدمه ای بر شناخت، انتخاب و کار با دوربین های سلاح" نوشته مهندس جعفری به تاریخ چاپ 1395 ) اولین نمونه های آزمایشی در راستای تحقق بخشیدن سامانه های نشانه روی اپتیکی به اوایل قرن 17 میلادی باز می گردد. در طی قرون متمادی تلاش های زیادی در راستای طراحی این سامانه ها انجام گرفت اما روش های اولیه و نتایج آن چندان رضایت بخش نبود. شواهد نشان می دهد که اولین سامانه هدف گیری کاربردی اپتیکی جهت هدف گیری بر روی سلاح بین سال های 1835 تا 1840 انجام شده است. کتاب ( Improved American Rifle ) سیر پیشرفت سلاح های آمریکایی را نقل می کند. در این کتاب که توسط جان چپمن نوشته شده است، نقل گردیده که اولین دوربین سلاح موفق در سال 1935 توسط آقای مورگان جیمز ساخته شده است.
همچنین نویسنده طرح هایی برای ساخت دوربین سلاح داده است و سلاح هایی که براساس آن طرح ساخته شده اند بعدها به سیستم نشانه روی چاپمن شناخته شده اند. چنانچه در این کتاب نقل گردیده است، در سال 1855 ویلیام مارکول شروع به ساخت سامانه های هدف گیری منحصر به فردی کرد. مالکوم در طراحی خود از لنزهای شفافی که در تلسکوپ ها استفاده می شد بهره برد با این تفاوت که تغییرات کاربردی جدیدی متناسب با شرایط محیطی به کار گرفت. از آنجا که سامانه های نجومی مثل تلسکوپ ها برای مشاهده فواصل بسیار دور مناسب بودند، به منظور استفاده در دوربین سلاح می بایست تغییراتی در آن اعمال می شد.
اولین سیستم هایی که به وسیله ی مالکوم و آقای ال. ای. آمیدون ساخته شدند در طول جنگ های داخلی آمریکا به عنوان سیستم های استاندارد درآن زمان به کار گرفته می شدند. شکل 1، نمونه دوربین های رایج در سال 1850 را نشان می دهد.
نسل اول دوربین های سلاح فاقد اریکتور و گردونه های تنظیم سمت و ارتفاع ( تورت ) بودند. بعدها در سال های 1930 نخستین دوربین های دارای اریکتور و بدنه خارجی ساخته و به کار گرفته شدند. همچنین در جریان جنگ های جهانی اول و دوم، دوربین های سلاح پیشرفته تر دارای اریکتور توسط طرفین جنگ ساخته و به کار گرفته شد.
تا پیش از اختراع دوربین دارای سیستم اریکتور و بدنه خارجی، دوربین های سلاح طول بسیار بلند و قطر کمی داشته اند. دوربین های اولیه فاقد اریکتور از طریق رینگ اتصال دوربین به پایه، تنظیم و هم محور می شدند. بعدها با اختراع سیستم دوربین های دارای اریکتور و بدنه خارجی بود که گردونه های تنظیم ( تورتها ) بر روی بدنه خارجی دوربین قرار گرفتند. اریکتور در واقع استوانه ای در زیر بدنه خارجی دوربین است که لنزهای دوربین به جز لنز شیئی ( جلویی ) و لنز چشمی ( عقبی ) درون آن واقع شده اند و هنگام اعمال بزرگنمایی یا تنظیم دوربین سلاح، موقعیت اریکتور و لنزهای داخل آن درون بدنه دوربین و در زیر بدنه خارجی تغییر می کند. از این رو دوربین های امروزی که همگی دارای اریکتور می باشند برخلاف دوربین های نسل اولی و قدیمی دارای بدنه دولایه و پوسته خارجی مجزا می باشند.