دوربین استریو

رویکرد دوربین های استریو روشی است برای تقطیر سیگنال ویدیویی برسر و صدا به یک مجموعه داده منسجم که یک کامپیوتر می تواند شروع به پردازش در اشیاء نمادین قابل اجرا یا انحنا کند. دوربین های استریو یکی از رویکردهای بسیاری است که در زمینه های وسیع تر بینایی رایانه و بینایی دستگاه مورد استفاده قرار می گیرد.
در این روش، دو دوربین با یک رابطه نگهدارنده شناخته شده ( یعنی یک میدان دید مشترک که دوربینها می توانند ببینند و نقاط کانونی آنها تا چه حد در فضای فیزیکی قرار دارند ) از طریق نرم افزار ارتباط دارند. با پیدا کردن نقشه هایی از اندازه پیکسل معمولی و محاسبه فاصله بین این مناطق مشترک در فضای پیکسل، می توان یک نقشه با عمق خشن ایجاد کرد. این بسیار شبیه به نحوه استفاده مغز انسان از اطلاعات استریوسکوپی از چشم برای به دست آوردن اطلاعات عمیق و نشانه گذاری است، یعنی اینکه هر یک از این موارد در صحنه از بیننده تا چه حد فاصله دارد.
فاصله کانونی و فاصله از یکدیگر و کالیبراسیون انجام شود. پس از اتمام این کار، سیستم ها می توانند برای مثلثی از فاصله اشیاء استفاده کنند. یافتن همان نقطه فیزیکی مفرد در دو تصویر چپ و راست به عنوان مشکل مکاتبات شناخته می شود. درست یافتن نقطه به کامپیوتر این امکان را می دهد تا فاصله ای که روبات یا دوربین از جسم دارد را محاسبه کند. در دوربین BH2 Lunar Rover از پنج مرحله استفاده می شود: یک فیلتر آرایه بایر، الگوریتم تطابق متراکم فتومتریک، یک الگوریتم تشخیص لبه Gaussian ( LoG ) ، یک الگوریتم تطبیق استریو و در نهایت محدودیت منحصر به فرد. [ ۱]