دوراهی زندانی یک مسئلهٔ پایه ای و پرکاربرد و یک بازی باصطلاح «مجموع _ غیرصفر» در نظریه بازی ها به شمار می آید و نشان می دهد که چطور دو نفر در همکاری برای این که خود به سود بیشتری برسند به خودشان ضرر وارد می کنند. این موضوع اولین بار توسط مریل فلود و ملوین درشر در سال ۱۹۵۰ مطرح شد. بعدها آلبرت دابلیوتاکر این مسئله را به عنوان یک معضل رسمی در اقتصاد با عنوان معمای زندانی ها ( ۱۹۹۲، poundstone ) به چاپ رساند.
یک مثال کلاسیک که از دوراهی زندانی بیان می شود، به شرح زیر است:
دو مظنون توسط پلیس دستگیر شده اند پلیس باید شواهد کافی برای محکومیت مظنونین جمع آوری کند و برای این کار به صورت جداگانه از مظنونین باز جویی می کند. اگر یکی از مظنونین علیه دیگری شهادت دهد و مظنون دیگر سکوت را ترجیح دهد ( زندانی ای که سکوت را ترجیح داده باصطلاح می گوییم - با شریک خود - «همکاری» کرده است ) ، در این حالت مظنون اول آزاد و دیگری به یک سال حبس محکوم می شود.
اگر هر دو سکوت را انتخاب کنند هر دو زندانی تنها برای یک ماه حبس خواهند کشید.
و اما اگر هر دو علیه دیگری شهادت دهند باید به مدت سه ماه هر زندانی حبس بکشد.
درنتیجه هر زندانی باید بین خیانت و سکوت یکی را انتخاب کند؛ ولی هیچ کدام از آن ها نمی داند که دیگری کدام راه را انتخاب خواهد کرد.
انتخاب زندانیان چگونه خواهد بود؟
اگر ما فرض کنیم هر زندانی برای کم کردن مدت حبس خود یکی از این دو راه را انتخاب می کند، می توانیم در نظر بگیریم که این بازی یک بازی با مجموع غیر صفر است که هر دو ممکن است یکی از دو گزینهٔ همکاری یا خیانت را انتخاب کنند. در این بازی، مانند دیگر حالت های نظریهٔ بازی ها نگرانی هر فرد تنها حداکثر کردن بازده خود است، بدون هیچ گونه نگرانی نسبت به نتیجهٔ نهایی بازیکن دیگر تعادل منحصربه فرد این بازی، راه حل بهینهٔ پارتو است، که در آن انتخاب منطقی هر بازیکن خیانت به دیگری است، هر چند پاداش فردی هر بازیکن در صورتی که همکاری را انتخاب کنند بیشتر خواهد بود.
در فرم کلاسیک این بازی، همکاری دو بازیکن به صورتی است که تعادل تنها راه ممکن برای حداکثر کردن بازده است، البته در بعضی از کالاها دولت با اعمال ممنوعیت ها و محدودیت هایی اجازه همکاری دو بنگاه یا چند بنگاه را برای حداکثر کردن بازده و بالا بردن قیمت می گیرد. از آنجا که در هر وضعیت به نظر هر بازیکن خیانت بازی سودمندتر است پس هر بازیکن بدون در نظر گرفتن انتخاب بازیکن دیگر دست به خیانت می زند. سرانجام همکاری بین آن ها به مرگ منجر می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیک مثال کلاسیک که از دوراهی زندانی بیان می شود، به شرح زیر است:
دو مظنون توسط پلیس دستگیر شده اند پلیس باید شواهد کافی برای محکومیت مظنونین جمع آوری کند و برای این کار به صورت جداگانه از مظنونین باز جویی می کند. اگر یکی از مظنونین علیه دیگری شهادت دهد و مظنون دیگر سکوت را ترجیح دهد ( زندانی ای که سکوت را ترجیح داده باصطلاح می گوییم - با شریک خود - «همکاری» کرده است ) ، در این حالت مظنون اول آزاد و دیگری به یک سال حبس محکوم می شود.
اگر هر دو سکوت را انتخاب کنند هر دو زندانی تنها برای یک ماه حبس خواهند کشید.
و اما اگر هر دو علیه دیگری شهادت دهند باید به مدت سه ماه هر زندانی حبس بکشد.
درنتیجه هر زندانی باید بین خیانت و سکوت یکی را انتخاب کند؛ ولی هیچ کدام از آن ها نمی داند که دیگری کدام راه را انتخاب خواهد کرد.
انتخاب زندانیان چگونه خواهد بود؟
اگر ما فرض کنیم هر زندانی برای کم کردن مدت حبس خود یکی از این دو راه را انتخاب می کند، می توانیم در نظر بگیریم که این بازی یک بازی با مجموع غیر صفر است که هر دو ممکن است یکی از دو گزینهٔ همکاری یا خیانت را انتخاب کنند. در این بازی، مانند دیگر حالت های نظریهٔ بازی ها نگرانی هر فرد تنها حداکثر کردن بازده خود است، بدون هیچ گونه نگرانی نسبت به نتیجهٔ نهایی بازیکن دیگر تعادل منحصربه فرد این بازی، راه حل بهینهٔ پارتو است، که در آن انتخاب منطقی هر بازیکن خیانت به دیگری است، هر چند پاداش فردی هر بازیکن در صورتی که همکاری را انتخاب کنند بیشتر خواهد بود.
در فرم کلاسیک این بازی، همکاری دو بازیکن به صورتی است که تعادل تنها راه ممکن برای حداکثر کردن بازده است، البته در بعضی از کالاها دولت با اعمال ممنوعیت ها و محدودیت هایی اجازه همکاری دو بنگاه یا چند بنگاه را برای حداکثر کردن بازده و بالا بردن قیمت می گیرد. از آنجا که در هر وضعیت به نظر هر بازیکن خیانت بازی سودمندتر است پس هر بازیکن بدون در نظر گرفتن انتخاب بازیکن دیگر دست به خیانت می زند. سرانجام همکاری بین آن ها به مرگ منجر می شود.
wiki: دوراهی زندانی