دور فکندن

لغت نامه دهخدا

دور فکندن. [ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) دور افکندن. دور انداختن. به دور انداختن :
آنگاه ببرد رگشان و ستخوانشان
جایی فکند دور و نگردد به کرانشان.
منوچهری.
رجوع به دور افکندن ودور انداختن شود.

فرهنگ فارسی

دور افکندن . دور انداختن .

پیشنهاد کاربران

بپرس