کوتی در هزارهٔ سوم و دوم پیش از میلاد معنی و مفهوم داشته است و به گروه قومی معینی اطلاق می شده که در آذربایجان کنونی ایران زندگی می کردند و بعدها در هزارهٔ یکم پیش از میلاد کاسیها هوری ها اورارتوئیان و مردم ماننا و ماد را، کوتی می نامیده اند؛ و اراضی پیرامون دریاچه ارومیه و کرانه غربی و جنوب غربی دریای مازندران و نواحی کردستان ایران و آسیای صغیر و آسیای مقدم و شمال عراق ( اقلیم کردستان ) محل سکونت این کوتیان بشمار می رفت.
... [مشاهده متن کامل]
بنابر پژوهش های دو زبان شناس برجسته به نام های «تاماز گامکرلیدزه» و «ویاچسلاو ایوانف»، زبان گوتی ها ( یا همان کوتی ها ) به گروه زبان های هندواروپایی تعلق داشته و نزدیکی بسیاری به یکی از زبان های ایرانی شرقی یعنی زبان تخاری داشته است. والتر هنینگ دانشمند زبان شناس برجسته آمریکایی که پژوهش های بسیاری را در رابطه با گروه های زبان تخاری داشته است، نام گوتی را با نام «کوچا» یکی از شهرهای تخاری مقایسه کرد. «کوچا» شهری در حوضه تاریم بوده که امروزه در سین کیانگ کنونی در شمال غرب چین واقع می باشد و در سده دوم پیش از میلاد مسکن قبایل هندواروپایی زبان یوئه چی ( یا یوئه ژی ) بوده است. امروزه در منطقه «حوضه تاریم» گروهی از مردمان ایرانی تبار موسوم به تاجیک های چین که گویشور زبان های ایرانی شرقی چون زبان سریکالی و زبان وخی هستند و همچنین دسته هایی از ترکان اویغور زندگی می کنند.
کوتیان در قرن - ۲۳ پ. م. - و زمان سلطنت نارام سین پادشاه اکد در صحنهٔ تاریخ پدیدار شدند. کوتیان در آن زمان نارام سین نوهٔ سارگون بزرگ را که در آن روزگاران سراسر میانرودان را تا کوهپایه های زاگرس و ارمنستان و جبال توروس در آسیای صغیر زیر فرمان داشت، مغلوب ساختند.
در قرن سیزدهم پیش از میلاد شلمنسر یکم نیز از پیروزی خویش بر کوتیان سخن می گوید به موجب کتیبهٔ وی کوتیان در اراضی بین اورارتو و کوت موخی مستقر بودند؛ بنابراین در آن زمان درّه بختان جزو سرزمین ایشان بوده است. بعدها، در هزارهٔ اول پیش از میلاد، آشوریان تمام قبایل ساکن شمال و مشرق سرزمین آشور و از آن جمله اورارتوئیان را بلا استثناء کوتی می نامیدند؛ ولی در کتیبه های شاهان قرن های چهاردهم و سیزدهم پ. م. کوتیان به حد کافی از اورارتوییان ( اوروآتری ) ، هوریان ( شوباریان ) ، لولوبیان و کاسیان و غیره مشخص بوده اند.
... [مشاهده متن کامل]
بنابر پژوهش های دو زبان شناس برجسته به نام های «تاماز گامکرلیدزه» و «ویاچسلاو ایوانف»، زبان گوتی ها ( یا همان کوتی ها ) به گروه زبان های هندواروپایی تعلق داشته و نزدیکی بسیاری به یکی از زبان های ایرانی شرقی یعنی زبان تخاری داشته است. والتر هنینگ دانشمند زبان شناس برجسته آمریکایی که پژوهش های بسیاری را در رابطه با گروه های زبان تخاری داشته است، نام گوتی را با نام «کوچا» یکی از شهرهای تخاری مقایسه کرد. «کوچا» شهری در حوضه تاریم بوده که امروزه در سین کیانگ کنونی در شمال غرب چین واقع می باشد و در سده دوم پیش از میلاد مسکن قبایل هندواروپایی زبان یوئه چی ( یا یوئه ژی ) بوده است. امروزه در منطقه «حوضه تاریم» گروهی از مردمان ایرانی تبار موسوم به تاجیک های چین که گویشور زبان های ایرانی شرقی چون زبان سریکالی و زبان وخی هستند و همچنین دسته هایی از ترکان اویغور زندگی می کنند.
کوتیان در قرن - ۲۳ پ. م. - و زمان سلطنت نارام سین پادشاه اکد در صحنهٔ تاریخ پدیدار شدند. کوتیان در آن زمان نارام سین نوهٔ سارگون بزرگ را که در آن روزگاران سراسر میانرودان را تا کوهپایه های زاگرس و ارمنستان و جبال توروس در آسیای صغیر زیر فرمان داشت، مغلوب ساختند.
در قرن سیزدهم پیش از میلاد شلمنسر یکم نیز از پیروزی خویش بر کوتیان سخن می گوید به موجب کتیبهٔ وی کوتیان در اراضی بین اورارتو و کوت موخی مستقر بودند؛ بنابراین در آن زمان درّه بختان جزو سرزمین ایشان بوده است. بعدها، در هزارهٔ اول پیش از میلاد، آشوریان تمام قبایل ساکن شمال و مشرق سرزمین آشور و از آن جمله اورارتوئیان را بلا استثناء کوتی می نامیدند؛ ولی در کتیبه های شاهان قرن های چهاردهم و سیزدهم پ. م. کوتیان به حد کافی از اورارتوییان ( اوروآتری ) ، هوریان ( شوباریان ) ، لولوبیان و کاسیان و غیره مشخص بوده اند.
