زنگیان دودمانی از ترکمانان بودند که از سال ۵۰۶ تا ۶۳۸ جلالی بر سرزمین هایی فرمان راندند که امروز در شمال عراق و سوریه واقع است. پایتختشان نخست حلب و از سال ۱۱۵۴م دمشق بود.
بنیادگذار این دودمان، عمادالدین زنگی پسر آق سنقر از سرداران سلجوقیان بود و ایشان از همین رو به زنگیان آوازه یافتند. مرگ زودهنگام ملکشاه یکم، سبب شد که میان درباریان درباره بر تخت نشستن فرزندان خردسال سلطان کشمکش و جنگ درگیرد، چندان که سراسر روزگار سلطنت برکیارق به مدعیان سلطنت را فروکوفتن گذشت. به این ترتیب قدرت مرکزی سلجوقیان رو به سستی نهاد و چندان که خوارزمشاهیان در فرارود قدرت می گرفتند، در گوشه و کنار نیز حکومت هایی محلی، چون اتابکان فارس، اتابکان آذربایجان و اتابکان لرستان راه خود را از در حکومت پیش می گرفتند. زنگیان نیز در همین روزگار برآمدند.
... [مشاهده متن کامل]
آق سنقر از همراهان و یاران نزدیک ملکشاه و حاجب او بود و لقب قسیم الدوله و نیز فرمان امارت بر حلب را از او داشت و در لشکرکشی ملکشاه به اورشلیم، از فرماندهان سپاه او بود. اما پس از ملکشاه، در جنگی که میان آق سنقر و تُتش پسر آلپ ارسلان درگرفت، آق سنقر کشته شد. چون برکیارق، عمویش، تتش را در نزدیکی ری شکست داد و در تکریت به زندان کرد، عمادالدین پسر آق سنقر به رویارویی با صلیبیان رفت و ایشان را با چندین نبرد پس راند.
روزگار حکومت زنگیان بیش تر به جنگ های صلیبی گذشت. سیف الدین و نورالدین، پسران عمادالدین، اگرچه حکومت موصل و حلب را میان خود بخش کردند، اما همواره در پی هم پیمانی با دیگر حکومت های مسلمان بودند تا بر صلیبیان بتازند. امارت این دودمان با حمله مغول برچیده شد.
بنیادگذار این دودمان، عمادالدین زنگی پسر آق سنقر از سرداران سلجوقیان بود و ایشان از همین رو به زنگیان آوازه یافتند. مرگ زودهنگام ملکشاه یکم، سبب شد که میان درباریان درباره بر تخت نشستن فرزندان خردسال سلطان کشمکش و جنگ درگیرد، چندان که سراسر روزگار سلطنت برکیارق به مدعیان سلطنت را فروکوفتن گذشت. به این ترتیب قدرت مرکزی سلجوقیان رو به سستی نهاد و چندان که خوارزمشاهیان در فرارود قدرت می گرفتند، در گوشه و کنار نیز حکومت هایی محلی، چون اتابکان فارس، اتابکان آذربایجان و اتابکان لرستان راه خود را از در حکومت پیش می گرفتند. زنگیان نیز در همین روزگار برآمدند.
... [مشاهده متن کامل]
آق سنقر از همراهان و یاران نزدیک ملکشاه و حاجب او بود و لقب قسیم الدوله و نیز فرمان امارت بر حلب را از او داشت و در لشکرکشی ملکشاه به اورشلیم، از فرماندهان سپاه او بود. اما پس از ملکشاه، در جنگی که میان آق سنقر و تُتش پسر آلپ ارسلان درگرفت، آق سنقر کشته شد. چون برکیارق، عمویش، تتش را در نزدیکی ری شکست داد و در تکریت به زندان کرد، عمادالدین پسر آق سنقر به رویارویی با صلیبیان رفت و ایشان را با چندین نبرد پس راند.
روزگار حکومت زنگیان بیش تر به جنگ های صلیبی گذشت. سیف الدین و نورالدین، پسران عمادالدین، اگرچه حکومت موصل و حلب را میان خود بخش کردند، اما همواره در پی هم پیمانی با دیگر حکومت های مسلمان بودند تا بر صلیبیان بتازند. امارت این دودمان با حمله مغول برچیده شد.
