دوتْچو دی بوئونینسِنیا (قبل از ۱۲۷۸ـ ۱۳۱۸م)(Duccio di Buoninsegna)
جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک، اثر دوتچو دی بوئونینسنیا
نقاش ایتالیایی. در مقام نخستین شخصیت اصلی مکتب سیِنایی، در تحول نقاشی تأثیری ژرف داشت. تخته نگارۀ محرابی جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک (۱۳۰۸ـ۱۳۱۱م؛ موزۀ کلیسای جامع، سینا) برای کلیسای جامع سیِنا، ازجمله کارهای هنری اوست. در این اثر پیکر مریم عذرا در اصل به شیوۀ بیزانسی و با جزءپردازی های زرین ولی گرم و صمیمی، ساخته شده است. این نقاشی که در بزرگداشت پیروزی جنگی سینا در دفع مهاجمان اجرا شده بود، با مراسم دسته گردانی رسمی، از آتلیۀ دوتچو تا کلیسای جامع، در خیابان های شهر حمل گردید. هر دو طرف این تختۀ عظیم (۴.۳ متر در۲.۱ متر) مصوّر شده است: بر یک رو چهرۀ مریم عذرا و کودک با فرشتگان و قدّیسان و بر روی دیگر ۲۷ واقعه از زندگی مسیح. این مجموعه به وضوح مهارت او را در روایتگری آشکار می سازد. هنر دوتچو به سبب شیوۀ بیزانسی اش، از کار معاصرانش، همچون چیمابوئه و جوتّو متمایز است. نباید از نظر دور داشت که آثار دوتچو به هیچ رو با تمثال سازی های کلیشه ای زاهدانۀ یونانی پیوند ندارد، بلکه با آثار هنری وابسته به شیوۀ احیایی بیزانسی مرتبط است که از قرن ۱۱م در دربار امپراتوری قسطنطنیه رواج داشت؛ و در نسخ خطی مذهّب آن دوران نشان داده شده است. طلااندازی در پس زمینه و جزئیات متن، ظرافت خطی، و استفادۀ زیرکانۀ رنگ در ایجاد هماهنگی، برخلاف آثار جوتو که تابع فرم اند، از مشخصات این شیوه به شمار می رود. پردۀ مریم روچلّائیکه برای نمازخانۀ سانتا ماریا نووِلّا، فلورانس (۱۲۸۵م؛ موزۀ اوفیتسی، فلورانس) نقاشی شد، مدت ها منسوب به چیمابوئه بود، لیکن اکنون به یقین کار دوتچو به شمار می آید. دیگر آثار منسوب به او عبارت اند از مریم عذرای بر تخت نشسته با سه راهب زانوزدۀ فرانسیسی (نگارخانۀ سینا)؛ نقاشی های سه لته ای در نگارخانۀ ملّی لندن؛ و کاخ باکینگام، لندن؛ و مریم عذرا و فرشتگان (پروجا، نیز در برن)؛ و قدیس یوحنّا درحالِ موعظه (بوداپست).
جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک، اثر دوتچو دی بوئونینسنیا
نقاش ایتالیایی. در مقام نخستین شخصیت اصلی مکتب سیِنایی، در تحول نقاشی تأثیری ژرف داشت. تخته نگارۀ محرابی جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک (۱۳۰۸ـ۱۳۱۱م؛ موزۀ کلیسای جامع، سینا) برای کلیسای جامع سیِنا، ازجمله کارهای هنری اوست. در این اثر پیکر مریم عذرا در اصل به شیوۀ بیزانسی و با جزءپردازی های زرین ولی گرم و صمیمی، ساخته شده است. این نقاشی که در بزرگداشت پیروزی جنگی سینا در دفع مهاجمان اجرا شده بود، با مراسم دسته گردانی رسمی، از آتلیۀ دوتچو تا کلیسای جامع، در خیابان های شهر حمل گردید. هر دو طرف این تختۀ عظیم (۴.۳ متر در۲.۱ متر) مصوّر شده است: بر یک رو چهرۀ مریم عذرا و کودک با فرشتگان و قدّیسان و بر روی دیگر ۲۷ واقعه از زندگی مسیح. این مجموعه به وضوح مهارت او را در روایتگری آشکار می سازد. هنر دوتچو به سبب شیوۀ بیزانسی اش، از کار معاصرانش، همچون چیمابوئه و جوتّو متمایز است. نباید از نظر دور داشت که آثار دوتچو به هیچ رو با تمثال سازی های کلیشه ای زاهدانۀ یونانی پیوند ندارد، بلکه با آثار هنری وابسته به شیوۀ احیایی بیزانسی مرتبط است که از قرن ۱۱م در دربار امپراتوری قسطنطنیه رواج داشت؛ و در نسخ خطی مذهّب آن دوران نشان داده شده است. طلااندازی در پس زمینه و جزئیات متن، ظرافت خطی، و استفادۀ زیرکانۀ رنگ در ایجاد هماهنگی، برخلاف آثار جوتو که تابع فرم اند، از مشخصات این شیوه به شمار می رود. پردۀ مریم روچلّائیکه برای نمازخانۀ سانتا ماریا نووِلّا، فلورانس (۱۲۸۵م؛ موزۀ اوفیتسی، فلورانس) نقاشی شد، مدت ها منسوب به چیمابوئه بود، لیکن اکنون به یقین کار دوتچو به شمار می آید. دیگر آثار منسوب به او عبارت اند از مریم عذرای بر تخت نشسته با سه راهب زانوزدۀ فرانسیسی (نگارخانۀ سینا)؛ نقاشی های سه لته ای در نگارخانۀ ملّی لندن؛ و کاخ باکینگام، لندن؛ و مریم عذرا و فرشتگان (پروجا، نیز در برن)؛ و قدیس یوحنّا درحالِ موعظه (بوداپست).
wikijoo: دوتچو_دی_بویونینسنیا