دوبو، رُنِه ژول (۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)(Dubos, Rene Jules)
میکروب شناس امریکایی، زادۀ فرانسه. مطالعاتش دربارۀ بیماری های باکتریایی و ترکیبات ضدباکتری موجود در برخی ریزسازوارههای خاک اهمیت فراوان دارند. پژوهش هایی هم در زمینۀ پادزیها، سل، ایمنی اکتسابی، و باکتری های موجود در لولۀ گوارش صورت داد. در سن بریس فرانسه زاده شد. در ۱۹۲۱، از انستیتوی ملی علوم کشاورزی پاریس فارغ التحصیل شد و در ۱۹۲۴، به امریکا مهاجرت کرد. در دانشگاه راتگرز ادامه تحصیل داد و در ۱۹۲۷ دانشنامۀ دکتری گرفت، سپس، به مؤسسۀ پژوهش های پزشکی راکفلر پیوست و بخش عمدۀ فعالیت هایش را در این مرکز صورت داد. در ۱۹۳۰، با همکاری اُسوالد تئودور ایوری، از یک باکتری موجود در خاک آنزیمی به دست آورد که کپسول پلی ساکارید پنوموکوک (باکتری مولد ذات الریه) را تخریب می کرد. آن ها این آنزیم را جدا کردند و دریافتند که این ترکیب برای درمان عفونت های پنوموکوکی حیوانات مفید است. دوبو مهم ترین تحقیق خود را در ۱۹۳۹ صورت داد و توانست ماده ای بلوری، با نام تیروتریسین، استخراج کند. این ترکیب می توانست برخی باکتری های گرم مثبت را از بین ببرد و در درمان برخی عفونت های انسان و حیوانات مفید بود، ولی به علت سمی بودن شدید استفادۀ چندانی از آن به عمل نیامد. کشف دوبو از این نظر اهمیت دارد که به تولید تجاری نخستین پادزی منجر شد. سِلمان واکسمن براساس پژوهش های دوبو موفق به استخراج استرپتومایسین شد. پس از جنگ جهانی دوم، نظر دوبو به تأثیرات محیط بر انسان جلب شد. پژوهش های او در زمینۀ میکروب های موجود در لولۀ گوارش انسان، ارتباط بین میکروب، فرد میزبان، و محیط را نشان داد. پس از ۱۹۶۰، مقالات و کتاب هایی دربارۀ اثر انسان بر محیط اطراف خود نوشت. برخی از آثار او عبارت اند از عفونت های باکتریایی و قارچی در انسان (۱۹۴۸)، پاستور و پزشکی جدید (۱۹۶۰) و انسان، پزشکی، و محیط (۱۹۶۸).
میکروب شناس امریکایی، زادۀ فرانسه. مطالعاتش دربارۀ بیماری های باکتریایی و ترکیبات ضدباکتری موجود در برخی ریزسازوارههای خاک اهمیت فراوان دارند. پژوهش هایی هم در زمینۀ پادزیها، سل، ایمنی اکتسابی، و باکتری های موجود در لولۀ گوارش صورت داد. در سن بریس فرانسه زاده شد. در ۱۹۲۱، از انستیتوی ملی علوم کشاورزی پاریس فارغ التحصیل شد و در ۱۹۲۴، به امریکا مهاجرت کرد. در دانشگاه راتگرز ادامه تحصیل داد و در ۱۹۲۷ دانشنامۀ دکتری گرفت، سپس، به مؤسسۀ پژوهش های پزشکی راکفلر پیوست و بخش عمدۀ فعالیت هایش را در این مرکز صورت داد. در ۱۹۳۰، با همکاری اُسوالد تئودور ایوری، از یک باکتری موجود در خاک آنزیمی به دست آورد که کپسول پلی ساکارید پنوموکوک (باکتری مولد ذات الریه) را تخریب می کرد. آن ها این آنزیم را جدا کردند و دریافتند که این ترکیب برای درمان عفونت های پنوموکوکی حیوانات مفید است. دوبو مهم ترین تحقیق خود را در ۱۹۳۹ صورت داد و توانست ماده ای بلوری، با نام تیروتریسین، استخراج کند. این ترکیب می توانست برخی باکتری های گرم مثبت را از بین ببرد و در درمان برخی عفونت های انسان و حیوانات مفید بود، ولی به علت سمی بودن شدید استفادۀ چندانی از آن به عمل نیامد. کشف دوبو از این نظر اهمیت دارد که به تولید تجاری نخستین پادزی منجر شد. سِلمان واکسمن براساس پژوهش های دوبو موفق به استخراج استرپتومایسین شد. پس از جنگ جهانی دوم، نظر دوبو به تأثیرات محیط بر انسان جلب شد. پژوهش های او در زمینۀ میکروب های موجود در لولۀ گوارش انسان، ارتباط بین میکروب، فرد میزبان، و محیط را نشان داد. پس از ۱۹۶۰، مقالات و کتاب هایی دربارۀ اثر انسان بر محیط اطراف خود نوشت. برخی از آثار او عبارت اند از عفونت های باکتریایی و قارچی در انسان (۱۹۴۸)، پاستور و پزشکی جدید (۱۹۶۰) و انسان، پزشکی، و محیط (۱۹۶۸).
wikijoo: دوبو،_رنه_ژول_(۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)