دوایته

ویدانته دوایته ( سانسکریت: द्वैत वेदान्त ) یکی از مکاتب ویدانته در فلسفه هندی است که مادهواچاریا ( ۱۱۹۹–۱۲۹۸میلادی ) آن را بنیان گذاشت. [ ۱] دوایته برداشتی به شدت خداباورانه از اوپانیشادها محسوب می شود[ ۲] و در تقابل با ویدانته ادویته و ویشیشت ادویته قرار دارد. مادهواچاریا نیز مانند شانکرا و رامانجو مدعی بود که دوانته ویدانته خداگرایانهٔ او ریشه در اوپانیشادها دارد.
به گفتهٔ فاولر، مکتب دوایته بر آن است که «هنگامی که اوپانیشادها از برهمن بودن روح سخن می گویند منظور شباهت است و نه این همانی. »[ ۳] مادهواچاریا آموزه های اوپانیشاد را مبنی بر یکی شدن با برهمن به صورت «وارد شدن به برهمن» تفسیر می کرد و آن را به یکی شدن قطره با دریا تشبیه می کرد. این امر در مکتب دوایته به معنای دوگانگی و وابستگی بین آتمن و برهمن است. به باور مادهواچاریا برهمن در اوپانیشاد حقیقتی متمایز، والا، و مستقل است و آتمن تنها برهمن را به شکلی فرودستانه، محدود و وابسته تداعی می کند. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
مکتب ویشیشت ادویته رامانجو و مکتب ادویتهٔ شانکرا هر دو مکاتب ویدانته ای نا - دوگانه گرا هستند و بر آنند که همهٔ روح ها می توانند به آزادی و رستگاری دست یابند، [ ۶] ولی مکتب دوایتهٔ مادهواچاریا می گوید که روح ها تا ابد محکوم به سرنوشتند. [ ۷] [ ۸] [ ۸]