دوامی، عبدالله (تفرش ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۵۹ش)
دوامی، عبدالله
خواننده، ردیف دان و مدرس آواز ایرانی. در ابتدای جوانی به تهران آمد و از علیخان نایب السلطنه، استاد مشهور آواز در عصر ناصری، تعلیم گرفت. همچنین از محضر سماع حضور، استاد سنتور؛ میرزا حسینقلی، استاد تار؛ حسین خان اسماعیل زاده، استاد کمانچه و دیگر هنرمندان بزرگ آن دوره بهره بسیار گرفت و با خودآموزی و تحقیق، به مجری توانای تصنیف ها و ضربی های قدیمی و مرجع شفاهی قطعات ضربی موسیقی ایرانی تبدیل شد. دوامی در ضبط صفحات گرامافون در سال های پیش از جنگ جهانی دوم، همراه درویش خان، استاد تار؛ سید حسین طاهرزاده و ابوالحسن اقبال آذر، استادان آواز، و باقرخان رامشگر، استاد کمانچه، شرکت داشت و صفحات متعددی از تصنیف ها و ضربی ها، پر کرد. در این صفحات او تنبک نواخته که گاه درویش با تار و گاه باقرخان با کمانچه او را همراهی کرده اند. یک صفحه دوخوانی (آواز دونفره) با اقبال آذر و اجرای چند تصنیف از عارف نیز از او برجای مانده است. عبدالله دوامی از ۱۳۰۵، که آخرین کنسرت عمومی خود را به یاد درویش خان برگزار کرد، دیگر برای عموم برنامه اجرا نکرد اما در کنار کار اداری، برای هنرجویان داوطلب، ردیف آواز و مجموعه ترانه های ضربی قدیم را تدریس می کرد. فرامرز پایور، نوازندۀ سنتور و شاگرد ابوالحسن صبا به توصیۀ استادش، دورۀ کامل ردیف آوازی و قطعات ضربی دوامی را روی نوار ضبط کرد (۱۳۳۷ـ۱۳۳۹) و نُت های آن را نوشت که ۴۰ سال بعد (۱۳۷۹) با عنوان ردیف آوازی و تصنیف های قدیمی به روایت استاد عبدالله دوامی منتشر شد. دوامی در تهیه و تدوین کتاب سرگذشت موسیقی ایران، مشاور روح الله خالقی بود و شرح حال ها و قصه ها و نکته های بسیاری را در مورد هنرمندان قدیم در اختیار خالقی قرار داد و در تنظیم تصنیف های قدیمی برای اجرا در برنامه های گل ها نیز همکاری داشت. همچنین به دعوت محمدعلی امیرجاهد در کلاس های شبانه هنرستان موسیقی ملی تدریس می کرد و در ۱۳۴۷ به دعوت داریوش صفوت در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و در ۱۳۵۲، در «موزۀ صبا» به تدریس هنرجویان پرداخت که محمود کریمی و محمدرضا شجریان نیز از شاگردان او بوده اند. ردیف دوامی را ابراهیم منصوری و محمدرضا لطفی جداگانه گردآوری کرده اند که منتشر نشده است؛ و روایت محمدرضا لطفی، اجرای مجددی است از ردیف او با صدای نصرالله ناصح پور، شاگرد دوامی، با همراهی تار لطفی که فقط بخش شور آن منتشر شده است.
دوامی، عبدالله
خواننده، ردیف دان و مدرس آواز ایرانی. در ابتدای جوانی به تهران آمد و از علیخان نایب السلطنه، استاد مشهور آواز در عصر ناصری، تعلیم گرفت. همچنین از محضر سماع حضور، استاد سنتور؛ میرزا حسینقلی، استاد تار؛ حسین خان اسماعیل زاده، استاد کمانچه و دیگر هنرمندان بزرگ آن دوره بهره بسیار گرفت و با خودآموزی و تحقیق، به مجری توانای تصنیف ها و ضربی های قدیمی و مرجع شفاهی قطعات ضربی موسیقی ایرانی تبدیل شد. دوامی در ضبط صفحات گرامافون در سال های پیش از جنگ جهانی دوم، همراه درویش خان، استاد تار؛ سید حسین طاهرزاده و ابوالحسن اقبال آذر، استادان آواز، و باقرخان رامشگر، استاد کمانچه، شرکت داشت و صفحات متعددی از تصنیف ها و ضربی ها، پر کرد. در این صفحات او تنبک نواخته که گاه درویش با تار و گاه باقرخان با کمانچه او را همراهی کرده اند. یک صفحه دوخوانی (آواز دونفره) با اقبال آذر و اجرای چند تصنیف از عارف نیز از او برجای مانده است. عبدالله دوامی از ۱۳۰۵، که آخرین کنسرت عمومی خود را به یاد درویش خان برگزار کرد، دیگر برای عموم برنامه اجرا نکرد اما در کنار کار اداری، برای هنرجویان داوطلب، ردیف آواز و مجموعه ترانه های ضربی قدیم را تدریس می کرد. فرامرز پایور، نوازندۀ سنتور و شاگرد ابوالحسن صبا به توصیۀ استادش، دورۀ کامل ردیف آوازی و قطعات ضربی دوامی را روی نوار ضبط کرد (۱۳۳۷ـ۱۳۳۹) و نُت های آن را نوشت که ۴۰ سال بعد (۱۳۷۹) با عنوان ردیف آوازی و تصنیف های قدیمی به روایت استاد عبدالله دوامی منتشر شد. دوامی در تهیه و تدوین کتاب سرگذشت موسیقی ایران، مشاور روح الله خالقی بود و شرح حال ها و قصه ها و نکته های بسیاری را در مورد هنرمندان قدیم در اختیار خالقی قرار داد و در تنظیم تصنیف های قدیمی برای اجرا در برنامه های گل ها نیز همکاری داشت. همچنین به دعوت محمدعلی امیرجاهد در کلاس های شبانه هنرستان موسیقی ملی تدریس می کرد و در ۱۳۴۷ به دعوت داریوش صفوت در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و در ۱۳۵۲، در «موزۀ صبا» به تدریس هنرجویان پرداخت که محمود کریمی و محمدرضا شجریان نیز از شاگردان او بوده اند. ردیف دوامی را ابراهیم منصوری و محمدرضا لطفی جداگانه گردآوری کرده اند که منتشر نشده است؛ و روایت محمدرضا لطفی، اجرای مجددی است از ردیف او با صدای نصرالله ناصح پور، شاگرد دوامی، با همراهی تار لطفی که فقط بخش شور آن منتشر شده است.