دوالی. [ دَ ] ( اِ ) دوالک. دواله. به معنی دواله هم هست که دوای خوشبوی باشد، گویند مانند عشقه بر درخت پیچد. ( برهان ). رجوع به دوالک و دواله شود.
دوالی. [ دَ ] ( ص نسبی ) منسوب به دوال. آنچه از دوال باشد. دوالین. || آنکه با دوال کار دارد. || حیله گر. مکار. || شعبده باز. ( از برهان ).
دوالی. [ دَ ی ی ] ( ع اِ ) دالیة. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به دالیة شود. || نوعی از انگور طائف. ( منتهی الارب ). || قسمی انگور سیاه که به سرخی زند. ( یادداشت مؤلف ).
دوالی. [ دِ ] ( هندی ، اِ ) به هندی یکی از اعیاد بزرگ بت پرستان بود که در آن شب بر خانه ها و پشت بامها چراغ افروزند وجشن کنند و شب را تمام با هم قمار بازند و اگر کسی از مال و اسباب عاری شود بر زن و فرزندان خود بازد واز این هم که گذشت بر اعضای خویشتن بازی کند و هر عضوی را که باخت به خنجر برد و به حریف اندازد و جای بریده را در دیگ روغنی که از آتش جوش می زند فروبرد وباز بازی کند. ( لغت محلی شوشتر ). جشنی است مر هندوان را که شب آن روز جشن کنند. ( آنندراج ) :
از باده چراغ کرد روشن
چشم تو چو هندوی دوالی.
تأثیر ( از آنندراج ).
زلفت ز نقد دلها انداخت گنج و افروخت از عارضت چراغی چون هندوی دوالی.
وحید گیلانی.
|| مردم ورشکسته را نیز گویند و این کلمه را دیوالی هم تلفظ کنند. ( لغت محلی شوشتر ).دوالی. [ دَ ] ( اِخ ) نام مردی است که والی بخارا بود و سکندر نوشابه حاکم بردع را به حباله او درآورد و ملک بردع بدو داد. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ) : بیشتر بخوانید ...