دواعی استعمال

[ویکی فقه] دواعی استعمال به معنی انگیزه های استعمال لفظ توسط متکلّم است.در اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح " دواعی استعمال " معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می شود.
دواعی استعمال، به معنای انگیزه هایی است که متکلم را وادار می کند لفظ را برای افاده معنایی به کار برد.
انگیزه اصلی هر استعمال
به طور کلی، انگیزه اصلی هر استعمالی، تفهیم و تفهم و ایجاد ارتباط با دیگران می باشد. این عنوان کلی بر افراد و مصادیق بی شماری صادق است؛ برای مثال، برخی معتقدند صیغه امر فقط در معنای طلب یا بعث استعمال شده و سایر معانی همچون تهدید، تعجیز و غیره در حقیقت انگیزه های استعمال (دواعی امر) می باشد.
نکته
در این فرهنگ نامه، به تبعیت از اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح «دواعی استعمال» معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می شود.
عناوین مرتبط
...