دواتگر

/davAtgar/

لغت نامه دهخدا

دوات گر. [ دَ گ َ ] ( ص مرکب ) آن که دواتها را بسازد، و دویت گر اماله آن. ( آنندراج ). دواتساز. || آنکه از برنج ظرفهای چون آفتابه و سماور و سینی و گلدان و غیره کند و نیز ظروف فلزین را آب نقره دهد. آنکه از فلزات چون نقره وطلا و روی و برنج ، ادوات و آلات و اوانی کند. زرگر.
- بازار دواتگران ؛ نام بازاری به تهران. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کسی که دوات میسازد دویت گر . ۲ - کسی که سماور سینی و ظروف دیگر سازد . ۳ - کسی که اشیائ فلزی را لحیم کند .

فرهنگ معین

(دَ گَ ) [ ع - فا. ] (ص . ) ۱ - کسی که دوات می سازد، دویت گر. ۲ - کسی که سماور و سینی و ظروف دیگر سازد. ۳ - کسی که اشیاء فلزی را لحیم کند.

فرهنگ عمید

کسی که دوات می سازد.

پیشنهاد کاربران

تعمیرکاری سماور و آفتابه و چراغ. کسی که با جوش و لحیم و برنج و مفرغ و مانند آن سر و کار داشته باشد را دواتگر میگویند.
دوات یا جوهر
دواتگر: کسی که جوهره ی ظرف فلزی را شکل میدهد
سازنده ظروف فلزی با دست.

بپرس