دواتخانه. [ دَ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) جایی که دوات و قلمدان در آن نگاه می داشتند. جایی بوده است که اسناد دولتی را می نهاده اند از قبیل بایگانی و ضبط سلطنتی و محل نگهداری فرمانها و نامه های مهم : نبشت [ خواجه احمد حسن ]... و آن را به دواتخانه انداخت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 686 ). سلطان ماضی خوارزم بگرفت و کاغذها و دواتخانه بازنگریست. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 686 ). سوگندنامه ها به دواتخانه بنهادند. ( تاریخ بیهقی ). خواجه [ احمد حسن ] گفت فرمانبردارم... بازگشت سوی خانه و مواضع با وی بردند و سوگندنامه به دواتخانه بنهادند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 149 ).
