دوابخش

لغت نامه دهخدا

دوابخش. [ دَ ب َ ] ( نف مرکب ) دوابخشنده. چاره گر. معالج. شفابخش :
که ای محراب چشم نقش بندان
دوابخش درون دردمندان.
نظامی.
فریبنده چشمی جفاجوی و تیز
دوابخش بیمار و بیمارخیز.
نظامی.

فرهنگ فارسی

دوا بخشنده . چاره گر .

پیشنهاد کاربران

بپرس