دوگزه. [ دُ گ َ زَ / زِ ] ( ص نسبی ، اِ مرکب ) دو چوبند به درازی یک ذرع که در میان آنها دامی مشبک بندند و کبوتر بیگانه را از آن گیرند. ( لغت محلی شوشتر ). - دو گزه خوردن ؛ کنایه از متوحش شدن و رم خوردن باشد به سببی. ( لغت محلی شوشتر ).
فرهنگ فارسی
دو چوبند به درازی یک ذرع که در میان آنها دامی مشبک بندند و کبوتر بیگانه را از آن گیرند .
