دو و میدانی

دو و میدانی[ ۱] به مجموعه ای از ورزش هایی گفته می شود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده روی و رشته های ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو میدانی، در مقایسه با دیگر ورزش ها، ساده تر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران قیمت ندارد. بیشتر رشته های دو و میدانی به طورکلی انفرادی هستند، به جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آن ها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می شود.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان می رسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار می شد. این رشته استخوان بندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل داده است. امروزه اتحادیه بین المللی فدراسیون های دو و میدانی ( IAAF ) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بین المللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهانو قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به شمار می روند. Sama gholizade بازیکن دوومیدانی
مسابقات دو، پیاده روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام می شده است. سنگ نگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبره های مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار می کردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آن ها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازی های المپیک را آغاز کردند، تنها رشته ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه ( حدود ۲۰۰ متر ) را می دویدند. در دوره های بعدی، رشته های دیگری ازجمله پرتاب ها و پرش ها نیز برگزار شدند و مهم ترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب می شد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل می شد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به معنی «سریع تر، بالاتر و قوی تر» است.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی شکل، و مسابقات میدانی، یعنی پرتاب ها و پرش ها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار می شود. طول پیست در ورزشگاه های فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز ( دو ۱۰٬۰۰۰ متر استقامت ) و ۱۵ دور در سالن ( دو ۳۰۰۰ متر نیمه استقامت ) باشد. مسافت های طولانی تر، مانند ماراتن و نیمه ماراتن، در جاده برگزار می شوند.

دو و میدانی (track and field)
مسابقاتی شامل رشته های گوناگون دو، پرتاب و پرش. مسابقات دو مشتمل اند بر رشته های دوِ سرعت (۱۰۰ متر)، دوِ بامانع، دوِ صحرانوردی و ماراتون (۲۶ مایل و ۳۸۵ یارد = حدود ۴۲ کیلومتر)؛ رشته های پرش عبارت اند از پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه گام و پرش با نیزه؛ و رشته های پرتابی شامل پرتاب نیزه، پرتاب دیسک، پرتاب وزنه و پرتاب چکش است.تاریخچه. نقاشی های روی ظروف به جامانده از یونانیان نشان می دهد که قدمت رقابت های دو و میدانی دست کم به ۱۶۰۰پ م بازمی گردد. قهرمانان یونانی و رومی از حقوق خوب و حمایت کافی برخوردار بودند؛ چنان که ارسطو، فیلسوف یونانی، هزینه های مشت زنی را برعهده می گرفت که در اولیمپیا مبارزه می شد و هزینۀ مسابقات ارابه رانی را دولت شهرهای یونان تأمین می کردند. در حال حاضر ورزشکاران دو و میدانی بدون دریافت دستمزد به این ورزش می پردازند. پس از بازی های المپیک جدید در ۱۸۹۶، مفهوم ورزش غیرحرفه ای (بدون دریافت دستمزد) متداول شد. امروزه ورزشکاران دو و میدانی امریکا و کشورهای اروپای شرقی تمام وقت به این ورزش می پردازند و درآمد آنان را سازمان های تجارتی یا دولتی تأمین می کنند. در حال حاضر ورزش دو و میدانی غیرحرفه ای بزرگسالان به سرعت در حال ازبین رفتن است. کشورها می توانند برای رسیدن به رکوردهای جهانی، از موارد زیر بهره مند شوند: از آموزش های رایانه ای و همچنین وسایل ورزشی تخصصی مانند نیزۀ پرشِ فایبرگلاس، تشک های فوم، نیزه های پرتاب با طرح آیرودینامیک و پیست های دو با مواد ترکیبی. در بیست سال اخیر بحث های بسیاری در زمینۀ استفاده از داروهای غیرمجاز مانند استروئیدهای آنابولیک و هورمون های رشد در ورزش دو و میدانی مطرح شده است.