دو درنگ

لغت نامه دهخدا

دودرنگ. [ رَ ] ( ص مرکب ) تیره به رنگ دود. دودی :
بدو گفت کاین دودرنگ دراز
نشسته بر این ابلق سرفراز.

فردوسی.

کند ز اهرمن دودرنگ خاکستر
چو سازد آتش و قاروره ز آسمان شهاب.

خاقانی.

تیره به رنگ دود . دودی .

دودرنگ ؛ آنکه یا آنچه برنگ دود باشد :
بدو گفت کین دودرنگ دراز
نشسته بر آن ابلق سرفراز.
فردوسی.