دو در

عقربه زندگیمون رو، روی آدم های بی ارزش ( ترسو ) کوک نکنیم، زیرا ممکن است خواب بمانیم!
شعر مولوی:
دِلا نزد کسی بنشین، که او از دل خبر دارد/
به زیر آن درختی رو، که او گل های تر دارد
در این بازار عطاران، مرو هر سو چو بی کاران/
به دُکان کسی بنشین، که در دُکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس، تو را زو رهزند هر کس/
یکی قلبی بیاراید، تو پنداری که زر دارد
( ( زو: مخفف زود، سه سوت! - قلبی: سکه های تقلبی ) )
[ تو را بر دَر نِشانَد او، به طَراری که می آید!/
تو مَنشین منتظر بر دَر، که آن خانه دو دَر دارد ]
به هر دیگی که می جوشد، میاور کاسه و منشین/
که هر دیگی که می جوشد، درون چیزی دگر دارد
نه هر کِلکی شکر دارد، نه هر زیری زبر دارد/
نه هر چشمی نظر دارد، نه هر بحری گُهَر دارد
بِنال ای بلبل دستان، ازیرا ناله مستان/
میان صخره و خارا، اثر دارد اثر دارد
بِنه سَر گر نمی گَنجی، که اندر چشمه سوزن/
اگر رشته نمی گُنجد، از آن باشد که سِر دارد
( ( نمی گَنجی: گنج نمیشی، نمی تونی به زندگیت ارزش و اعتبار بدی!
نمی گُنجد: گنجایش ندارد، جا نمی گیرد ) )
چراغست این دلِ بیدار، به زیر دامنش مِی دار/
از این باد و هوا بگذر، هوایش شور و شر دارد
چو تو از باد بُگذشتی، مقیم چشمه ای گشتی/
حریف همدمی گشتی، که آبی بر جگر دارد
( ( آب بر جگر داشتن: کنایه از آدم های نترس و با دل و جرئت، باشهامت، آبدیده، پر روووو! ) )
چو آبت بر جگر باشد، درخت سبز را مانی/
که میوه نو دهد دایم ، درون دل سفر دارد

در گویش بازاری و تهرانی ( کوچه بازاری ) -
قاپ زنی، کِش رفتن، کفزنی، بلند کردن! - سو استفاده چی، فرصت طلب، تیغ زن! - کلک زدن، شیره و گول مالیدن، رند بازی، موزمار! - پیچوندن، سرکار و قال گذاشتن، دَک کردن، از سر وا کردن، جیفَنگ زدن! - کاشتن، معطل کردن