دو برگ

لغت نامه دهخدا

دوبرگ. [ دُ ب َ ] ( ص مرکب ) گیاه تازه روییده که هنوز شاخ میانین آن دیده نشود. ( یادداشت مؤلف ).
- دوبرگ شدن گیاه ؛ پس ازسر برکردن از زمین دوپاره شدن آن. دو قسمت شدن برگ گیاه روییده از زمین. ( یادداشت مؤلف ) :
مخایل سروری به کودکی زو بتافت
چو برچمن شد دوبرگ بوی دهد ضیمران.
مسعودسعد.
- || شکافتن حب و دانه بار اول به دو قسمت. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

گیاه تازه روییده که هنور شاخ میانین آن دیده نشود .

پیشنهاد کاربران

بپرس