دوبتی. [ دُ ب ُ ] ( ص نسبی اِ مرکب ) منسوب به دوبت. دارای دوبت. || در اصطلاح مسکوکات ظاهراً سکه دارای دو نقش در طرفین یا دارای دو تصویر در دو جانب. در میزان طلا چنین بنظر می رسد که اصطلاح دوبتی اشاره است به دوکای ونیزی یا مسکوک معمول در ونیز از اصطلاح «اشرفی کهنه دوبتی » ( یا «دوبتی کهنه » ) معلوم می شود که رواج مسکوک طلا از قدیم معمول بوده است. ( از سازمان اداری حکومت صفوی ص 112 ) : و عیار طلاء خلاصی روپوش نقره باید به عیار دوبتی کهنه رسیده باشد. ( تذکرة الملوک چ دبیرسیاقی ص 22 ).
