دهن لغ. [ دَ هََ ل َ ] ( ص مرکب ) یا دهن لق. ذعذاع. آنکه اسرار خود یا دیگران را عادتاً بازگوید. که سخن نگاه ندارد. که راز نگاهدار نباشد. ( یادداشت مؤلف ). || که یاوه بسیارگوید. ( یادداشت مؤلف ). || که دشنام بسیار دهد. ( یادداشت مؤلف ). و رجوع به دهن دریده شود.
