دهشیری ضیاءالدین

[ویکی نور] «ضیاءالدین دهشیری»، در سال 1302ش، در یزد به دنیا آمد. پدرش سید یحیی از مردم دهشیر است که در یزد سرپرست مدرسه ای شد که خود بنیاد نهاده بود و سپس به کار قضاوت در عدلیه زمان وزارت علی اکبر داور مشغول شد. بیشتر افراد خانواده او اهل ادب و عرفان و دین بودند و همین محیط مساعد باعث رشد و بالندگی او و برادر کهترش، کمال الدین گردید.
دهشیری تحصیلات آغازین را تا کلاس ششم، در دبستان علمیه دهشیری که بعدها نام دهشیری از آن حذف شد، اما امتیاز آن به نام پدرش بود، به پایان برد، سپس تا کلاس پنجم دبیرستان را در دبیرستان ایرانشهر گذراند.
چندی همراه پدر راهی کاشان شد. از همان جوانی، به شعر و ادب علاقه وافری پیدا کرد و در محافل ادبی که با عضویت مرحوم آزاد همدانی و شادروانان بیضایی کاشانی، شیوای قمی و صمصام یزدی در منزل پدرش در کاشان گرد می آمدند، حضور می یافت. پس از درگذشت پدرش، در پرتو هدایت دایی خود، مرحوم حاج شیخ محمدعلی عالمی (صمصمام یزدی) که عارفی وارسته و شیخ طریقت نعمت اللهی در یزد بود، تربیت شد و علاقه ای خاص به علوم ادبی، عربی، عرفان و تصوف پیدا کرد.
در سال 1320ش، دوره تحصیلات پنج ساله دبیرستان خود را به پایان برد، ولی بر اثر حوادث جنگ جهانی دوم و مشکلاتی که اغلب دامن گیر طبقات غیر متمکن گردید، سالی چند از ادامه تحصیل بازماند.
پس از سال 1320ش، در جلسات انجمن ادبی یزد که به سرپرستی آیت الله محمود فرساد اداره می شد، شرکت می کرد و اشعارش را می خواند.
وی بیشتر در قالب غزل، طبع آزمایی می کرد و گاهی نیز در اقتراح های انجمن ادبی شرکت می جست.