دهان بینی

دهان بینی به معنی واکنش نشان دادن به حرف دیگران بدون تحقیق و تفحص درست و منطقی در صحت وسقم حرفی که شنیده می شود، است. به کسی دهان بین گویند که خوش باور است و به گفتار مردم ترتیب اثر می دهد. دهان بین بودن یکی از شاخص های داشتن شخصیتی ضعیف و حتی مریض است. خصوصیت دهان بینی نشانگر این ست که فرد مبتلا شخصیت پرورش یافته ای ندارد که بتواند مسائل و موضوعات را به تنهایی سبک و سنگین کرده و به تصمیمی درست و مستقل از نتیجه گیری ها و اهداف دیگران برسد. ازنظر «قدرت ادراکی» چنین افرادی در همان سنین کودکی شان باقی مانده و تنها قدرت «هوش» این افراد است که راهنمای احساسات آن ها شده است. افراد دهان بین، افرادی واکنشی و احساساتی هستند.
تلفیق خصائص احساساتی بودن، درکی کودکانه از تعاملات بین فردی داشتن، و دهان بین بودن دقیقاً از خصوصیات مبتلایان به بیماری شخصیتی پارانویائی نیز می تواند باشد. اگرچه دیگر بیماران شخصیتی نیز همچون هیستری، اضطرابی ها، وابسته ها، و شخصیت مرزی ها، می توانند بشدت دهان بین شوند.
فرد دهان بین برای خود نظام باور آزادانه ندارد و جهان بینی و ایدئولوژی ( بایدها و نبایدهای ) او بر پایهٔ تفکر و اندیشه صحیح شکل نگرفته است بااین همه دهان بینی امری است نسبی یعنی این طور نیست که کسی در همه راستاها و زمینه ها دهان بین باشد و کم وبیش بیشتر آدم ها در برخی از ابعاد زندگی شاید گرفتار این صفت بشوند برای نمونه کسی در بعد سیاسی زودباور و خوش باور باشد و. . . ولی برخی مردم بسیار خوش باورند و زودتر از دیگران در مسائل گوناگون زندگی تحت تأثیر سخنان دیگران قرار می گیرند این صفت بیشتر از هر فرد دیگری به خود مردم دهان بین زیان می رساند و گاهی نیز کسانیکه با آنان ارتباط خانوادگی یا کاری و. . . دارند از ساده اندیشی و خوش باوری آن ها متحمل آسیب و گزندهای جورواجور می شوند. سؤالی که مطرح است این ست که چه خصوصیتی به خودی خود باعث دهان بینی می شود. برای توضیح این موضوع، مبتلایان به بیماری پارانویایی انتخاب می شوند چراکه این گروه ساده ترین مثال در بررسی دلایل به وجود آمدن خصوصیت دهان بینی محسوب می شوند. افراد پارانویید در کنار بسیاری از خصوصیات خود دچار عارضه ای به نام قهرمان بودن نیز هستند.
این افراد، قداره بندهای خانواده هایشان، بزن بهادرهای مادرِ ضعیف و خواهر برادرهای رهاشدهٔ خود، رهبران اقتصادی شرکت و رهبر اجتماعی خانه، مدرسه و محل کار و درمجموع قهرمانان همه کس و همه جایی که پیشرو و پیش مرگ نیاز دارند، می باشند. پارانوییدها همواره آماده اند که کمر عدالت خواهی و ظلم ستیزی بسته و به کمکِ دادخواهیِ کسی که حتی ممکن است هیچ شناختی از او نداشته باشند بشتابند. پارانوییدها همواره خود را پلیس های جامعه، حامیان مظلومان، و پدران و مادران تنها و بی کس وکاران دیده اند.