دنیای

{قال هی عصایَ أتوکّأ علیها وأهشّ بها علی غنمی}
اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اخْتِمْ لِی بِخَیْرٍ، وَ اکْفِنِی مَا أَهَمَّنِی مِنْ أَمْرِ دُنْیَایَ وَ آخِرَتِی. ( فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی )
خدایا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و ختم به خیرم کن و کفایت نما هرچه مهم من است از کار دنیایم و آخرتم. ( که معمولا این گونه ترجمه می شود "از کار دنیا و آخرتم" )
در فراز دعای فوق، دنیا اسم مقصور و چون به
یاء متکلم وحده اضافه شده است طبق قاعده بالا، اسکان آخر آن و فتح یاء واجب است که مشخص است که آخر کلمه ی دنیا ساکن است و یاء هم که فتحه گرفته است ( دُنْیَایَ )