دنقر
لغت نامه دهخدا
دنقر. [ دَ ق َ ] ( ع اِ )شوره. ( یادداشت مؤلف ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). شوره است و از آن باروت سازند، بعضی گویند این لغت عربی است و بعضی رومی گفته اند. ( برهان ). ابقر خوانند و به پارسی شوره گویند و طبیعت وی گرم است. ( از اختیارات بدیعی ). رجوع به شوره و ابقر شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید