دنباله دار کوهوتک

دنباله دار کوهوتک ( انگلیسی: Comet Kohoutek ) ( به طور رسمی C/1973 E1 و قبلاً 1973 XII و 1973f ) دنباله داری است که در اواخر سال ۱۹۷۳ از نزدیکی خورشید عبور کرد. پیش بینی های اولیه در مورد اوج درخشندگی دنباله دار نشان می داد که این دنباله دار پتانسیل تبدیل شدن را دارد که یکی از درخشان ترین دنباله دارهای قرن بیستم باشد که توجه عموم و رسانه ها را به خود جلب کرد و نام «دنباله دار قرن» را به جای نام «دنباله دار» به خود اختصاص داد. هرچند کوهوتک نسبتاً درخشان شد، اما در نهایت این دنباله دار بسیار کم نورتر از پیش بینی های خوش بینانه بود: قدر ظاهری آن تنها به ۳ - رسید ( برخلاف پیش بینی های قدر تقریبی ۱۰ - ) و فقط برای مدت کوتاهی قابل مشاهده بود، و به سرعت تاریک تر شد. تا پایان ژانویه ۱۹۷۴ قابلیت دیده شدن با چشم غیرمسلح را از دست داد.
این دنباله دار توسط لوبوش کوهوتک در رصدخانه هامبورگ در ۱۸ مارس ۱۹۷۳ کشف شد و به نام او نامگذاری شد. کوهوتک در جستجوی دنباله دار بیلا بود و به طور اتفاقی دنباله دار همنام او را در جریان بررسی صفحات عکاسی آن شی متفاوت کشف کرد. این دنباله دار بیشتر از هر دنباله دار پیشین دورتر از خورشید کشف شد. روش های مرسوم برای پیش بینی روشنایی دنباله دار منجر به پیش بینی های سخاوتمندانه درخشندگی دنباله دار کوهوتک در اواخر سال ۱۹۷۳ و آغاز سال ۱۹۷۴ شد که منجر به انتظارات زیادی در محافل علمی و عموم مردم شد. دنباله دار کوهوتک در ۲۸ دسامبر ۱۹۷۳ به حضیض زمین رسید. اگرچه این دنباله دار در آن زمان در درخشان ترین حالت خود بود، اما تنها می توانست توسط ابزارهای علمی و فضانوردان در اسکای لب رصد شود. برای بیشتر ناظران زمینی، کوهوتک زمانی که از تابش خیره کننده خورشید در ژانویه ۱۹۷۴ بیرون آمد، تنها به قدر ۰ رسید. در اواخر همان ماه به سرعت از حد قابل رؤیت با چشم غیرمسلح محو شد و آخرین بار در نوامبر ۱۹۷۴ مشاهده شد. تبلیغات، نام کوهوتک با «ناامیدی تماشایی» مترادف شد.
به دلیل تشخیص زودهنگام و ویژگی های منحصر به فرد آن، دارایی های علمی متعددی به رصد کوهوتک در طی سال های ۱۹۷۳–۱۹۷۴ در منظومه شمسی اختصاص داده شد که کوهوتک را به مطالعه شده ترین دنباله دار در آن زمان تبدیل کرد. یافته های به دست آمده به طور قابل توجهی درک دنباله دار را افزایش داد. شناسایی مولکول های بزرگ تر و پیچیده تر ناشی از کوهوتک در کنار گونه های شیمیایی مرتبط اما ساده تر، این فرضیه را تأیید کرد که دنباله دارها از مولکول های بزرگ تری تشکیل شده اند که به محصولات ساده تر تجزیه می شوند. حضور قابل توجه گازها و پلاسمای بیرون رانده شده از کوهوتک از فرضیه دیرینه «گلوله برفی کثیف» در مورد ترکیب هسته های دنباله دار پشتیبانی می کند. کشف آب، متیل سیانید، هیدروژن سیانید و سیلیکون در کوهوتک نخستین باری بود که چنین گونه های شیمیایی در دنباله داری مشاهده می شد. نمایش بی نظیر آن، فرضیات دیرینه در مورد منحنی نور دنباله دارهای مشابهی را که وارد منظومهٔ شمسی داخلی می شوند را، به چالش می کشد.