دماپایداری کیفیت مقاومت یک ماده در برابر تغییر برگشت ناپذیر ساختار شیمیایی یا فیزیکی است، که اغلب با مقاومت در برابر تجزیه یا پلیمریزاسیون، در درجه حرارت نسبی بالا صورت می گیرد.
مواد دماپایدار ممکن است به صورت صنعتی به عنوان پیشگیرنده آتش استفاده شوند. پلاستیک دماپایدار، که اصطلاح غیرمعمول و غیر متعارفی است، احتمال می رود به پلاستیک گرماسختی گفته شود که با حرارت دادن نمی توان آن را تغییر شکل داد، تا به ترموپلاستیکی که می توان آن را دوباره ذوب و قالب گیری کرد.
دماپایداری نیز از ویژگی های برخی پروتئین ها است. دماپایدار بودن پروتئین به معنای مقاوم بودن آن در برابر تغییرات ساختار پروتئینی در اثر حرارت اعمالی است.
اکثر انواع حیات روی زمین در دمای کمتر از ۵۰ درجه زندگی می کنند ( معمولاً از ۱۵ تا ۵۰ درجه سانتی گراد ) . درون این موجودات، ماکرومولکول ها ( پروتئین ها و اسید نوکلئیک ها ) وجود دارند که ساختارهای سه بعدی ضروری برای فعالیت آنزیمی آن ها را تشکیل می دهند. [ ۲] بالاتر از دمای طبیعی ارگانیسم، انرژی حرارتی ممکن است باعث باز شدن و دناتوره شدن شود، زیرا گرما می تواند پیوندهای درون مولکولی در ساختارهای سومین و چهارمین را مختل کند. این باز شدن منجر به از دست دادن فعالیت آنزیمی می شود که به طور قابل درکی برای ادامه عملکردهای زندگی مضر است. به عنوان یک مثال از آن، می توان دناتوره شدن پروتئین های موجود در آلبومین از یک مایع شفاف و تقریباً بی رنگ به یک ژل سفید مات و نامحلول را ذکر کرد.
پروتئین هایی که قادر به تحمل چنین درجه حرارت بالایی هستند در مقایسه با پروتئین هایی که نیستند، به طور کلی از میکروارگانیسم های ابرگرمادوست هستند. چنین ارگانیسم هایی می توانند بیش از ۵۰ درجه مقاومت کنند. همان طور که معمولاً در محیط های ۸۵ درجه ای و بالاتر زندگی می کنند. [ ۳] بعضی گونه های زنده گرمادوست موجود است که می تواند در درجه حرارت بالاتر از این مقاومت کند و برای حفظ عملکرد پروتئین در این درجه حرارت، سازگاری هایی داشته باشد. [ ۴] که می تواند شامل تغییر خواص توده ای سلول برای تثبیت همه پروتئین ها باشد[ ۵] و تغییرات خاص در پروتئین های خاص. مقایسه پروتئین های هم ساخت موجود در این گرمادوست ها و سایر ارگانیسم ها تفاوت هایی را در ساختار پروتئین نشان می دهد. یکی از تفاوت های قابل توجه، حضور پیوندهای هیدروژنی اضافه در پروتئین های گرمادوست است. که یعنی ساختار پروتئین در برابر باز شدن مقاوم تر است. به طور مشابه، پروتئین های دماپایدار در پل های نمکی و پل های دی سولفید اضافه، غنی هستند و ساختار را پایدار می کنند. [ ۶] [ ۷] سایر عوامل دماپایداری پروتئین ها عبارتند از فشردگی ساختار پروتئین، [ ۸] الیگومریزاسیون، [ ۹] و اثر متقابل قدرت بین زیرواحدها.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمواد دماپایدار ممکن است به صورت صنعتی به عنوان پیشگیرنده آتش استفاده شوند. پلاستیک دماپایدار، که اصطلاح غیرمعمول و غیر متعارفی است، احتمال می رود به پلاستیک گرماسختی گفته شود که با حرارت دادن نمی توان آن را تغییر شکل داد، تا به ترموپلاستیکی که می توان آن را دوباره ذوب و قالب گیری کرد.
دماپایداری نیز از ویژگی های برخی پروتئین ها است. دماپایدار بودن پروتئین به معنای مقاوم بودن آن در برابر تغییرات ساختار پروتئینی در اثر حرارت اعمالی است.
اکثر انواع حیات روی زمین در دمای کمتر از ۵۰ درجه زندگی می کنند ( معمولاً از ۱۵ تا ۵۰ درجه سانتی گراد ) . درون این موجودات، ماکرومولکول ها ( پروتئین ها و اسید نوکلئیک ها ) وجود دارند که ساختارهای سه بعدی ضروری برای فعالیت آنزیمی آن ها را تشکیل می دهند. [ ۲] بالاتر از دمای طبیعی ارگانیسم، انرژی حرارتی ممکن است باعث باز شدن و دناتوره شدن شود، زیرا گرما می تواند پیوندهای درون مولکولی در ساختارهای سومین و چهارمین را مختل کند. این باز شدن منجر به از دست دادن فعالیت آنزیمی می شود که به طور قابل درکی برای ادامه عملکردهای زندگی مضر است. به عنوان یک مثال از آن، می توان دناتوره شدن پروتئین های موجود در آلبومین از یک مایع شفاف و تقریباً بی رنگ به یک ژل سفید مات و نامحلول را ذکر کرد.
پروتئین هایی که قادر به تحمل چنین درجه حرارت بالایی هستند در مقایسه با پروتئین هایی که نیستند، به طور کلی از میکروارگانیسم های ابرگرمادوست هستند. چنین ارگانیسم هایی می توانند بیش از ۵۰ درجه مقاومت کنند. همان طور که معمولاً در محیط های ۸۵ درجه ای و بالاتر زندگی می کنند. [ ۳] بعضی گونه های زنده گرمادوست موجود است که می تواند در درجه حرارت بالاتر از این مقاومت کند و برای حفظ عملکرد پروتئین در این درجه حرارت، سازگاری هایی داشته باشد. [ ۴] که می تواند شامل تغییر خواص توده ای سلول برای تثبیت همه پروتئین ها باشد[ ۵] و تغییرات خاص در پروتئین های خاص. مقایسه پروتئین های هم ساخت موجود در این گرمادوست ها و سایر ارگانیسم ها تفاوت هایی را در ساختار پروتئین نشان می دهد. یکی از تفاوت های قابل توجه، حضور پیوندهای هیدروژنی اضافه در پروتئین های گرمادوست است. که یعنی ساختار پروتئین در برابر باز شدن مقاوم تر است. به طور مشابه، پروتئین های دماپایدار در پل های نمکی و پل های دی سولفید اضافه، غنی هستند و ساختار را پایدار می کنند. [ ۶] [ ۷] سایر عوامل دماپایداری پروتئین ها عبارتند از فشردگی ساختار پروتئین، [ ۸] الیگومریزاسیون، [ ۹] و اثر متقابل قدرت بین زیرواحدها.
wiki: دماپایداری