دلرس بانو بیگم ( حدود ۱۶۲۲–۸ اکتبر ۱۶۵۷ ) نخستین همسر و همسر اصلی امپراتور اورنگ زیب، واپسین امپراتور گورکانی هند بود. وی همچنین با عنوان پس از مرگ خود، رابعه دوران، شناخته می شود. آرامگاه دلرس بانو در مقبره بی بی در اورنگ آباد است که شباهت زیادی به تاج محل ( آرامگاه، ممتاز محل، مادر اورنگ زیب و مادرشوهر خودش ) دارد و توسط شوهرش بنا شده است.
... [مشاهده متن کامل]
دلرس یکی از اعضای خاندان صفوی ایران و دختر نتیجه شاه اسماعیل یکم، میرزا بدیع الزمان صفوی ( با عنوان شهنواز خان ) ، بود که به عنوان نایب السلطنه گجرات حکومت می کرد. وی در سال ۱۶۳۷ با شاهزاده محی الدین ( که سپس «اورنگ زیب» نامیده شد ) ازدواج کرد و برای او ۵ فرزند به نام های محمد اعظم شاه ( وارث بلافصل اورنگ زیب ) ، که به طور موقت جانشین پدرش شد، سلطان محمد اکبر، محبوب ترین پسر امپراتور، زیب النسا، شاعر با استعداد و دختر مورد علاقه اورنگ زیب، زینت النساء با عنوان پادشاه بیگم و زبده النسا بیگم.
دلرس احتمالاً در اثر تب نفاسی در سال ۱۶۵۷، یک ماه پس از زایمان پنجمین فرزندش، محمد اکبر، و فقط یک سال پیش از به حکومت رسیدن شوهرش در پی یک جنگ با برادرانش بر سر جانشینی، در گذشت.
دلرس بانو بیگم یکی از اعضای دودمان برجسته صفوی، دودمان وقت حاکم بر ایران و یکی از شاخص ترین دودمان های حاکم بر آن، بود. وی دختر میرزا بدیع الزمان صفوی ( با عنوان شهنواز خان و مشهور به میرزای دکن ) بود که پدر پدربزرگ او شاه اسماعیل یکم صفوی، بنیانگذار دودمان صفوی، به شمار می رفت. شهنواز خان نایب السلطنه گجرات و یک شخص پرنفوذ و قدرتمند در دربار گورکانی بود. او به شکوه و عظمت علاقه مند بود، که این علاقه در جشن های ازدواج پرشکوه دخترش دلرس با شاهزاده محی الدین بسیار مشهود بود.
مادر دلرس، نورس بانو بیگم، دختر میرزا محمد شریف و پدرش نیز پسر میرزا رستم صفوی بود که در زمان جهانگیرشاه به مقام رسید. خواهر کوچک دلرس، سکینه بانو بیگم، در سال ۱۶۳۸، با برادر کوچک اورنگ زیب، شاهزاده مراد بخش ازدواج کرد. برادرزاده شهنواز خان و دختر عموی دلرس نیز با برادر بزرگتر اورنگ زیب به نام شاه شجاع ازدواج کرد. این ازدواج ها روابط میان خانواده امپراتور و خانواده شهنواز خان و به نوعی خانواده صفوی را بیشتر تقویت می کرد.
... [مشاهده متن کامل]
دلرس یکی از اعضای خاندان صفوی ایران و دختر نتیجه شاه اسماعیل یکم، میرزا بدیع الزمان صفوی ( با عنوان شهنواز خان ) ، بود که به عنوان نایب السلطنه گجرات حکومت می کرد. وی در سال ۱۶۳۷ با شاهزاده محی الدین ( که سپس «اورنگ زیب» نامیده شد ) ازدواج کرد و برای او ۵ فرزند به نام های محمد اعظم شاه ( وارث بلافصل اورنگ زیب ) ، که به طور موقت جانشین پدرش شد، سلطان محمد اکبر، محبوب ترین پسر امپراتور، زیب النسا، شاعر با استعداد و دختر مورد علاقه اورنگ زیب، زینت النساء با عنوان پادشاه بیگم و زبده النسا بیگم.
دلرس احتمالاً در اثر تب نفاسی در سال ۱۶۵۷، یک ماه پس از زایمان پنجمین فرزندش، محمد اکبر، و فقط یک سال پیش از به حکومت رسیدن شوهرش در پی یک جنگ با برادرانش بر سر جانشینی، در گذشت.
دلرس بانو بیگم یکی از اعضای دودمان برجسته صفوی، دودمان وقت حاکم بر ایران و یکی از شاخص ترین دودمان های حاکم بر آن، بود. وی دختر میرزا بدیع الزمان صفوی ( با عنوان شهنواز خان و مشهور به میرزای دکن ) بود که پدر پدربزرگ او شاه اسماعیل یکم صفوی، بنیانگذار دودمان صفوی، به شمار می رفت. شهنواز خان نایب السلطنه گجرات و یک شخص پرنفوذ و قدرتمند در دربار گورکانی بود. او به شکوه و عظمت علاقه مند بود، که این علاقه در جشن های ازدواج پرشکوه دخترش دلرس با شاهزاده محی الدین بسیار مشهود بود.
مادر دلرس، نورس بانو بیگم، دختر میرزا محمد شریف و پدرش نیز پسر میرزا رستم صفوی بود که در زمان جهانگیرشاه به مقام رسید. خواهر کوچک دلرس، سکینه بانو بیگم، در سال ۱۶۳۸، با برادر کوچک اورنگ زیب، شاهزاده مراد بخش ازدواج کرد. برادرزاده شهنواز خان و دختر عموی دلرس نیز با برادر بزرگتر اورنگ زیب به نام شاه شجاع ازدواج کرد. این ازدواج ها روابط میان خانواده امپراتور و خانواده شهنواز خان و به نوعی خانواده صفوی را بیشتر تقویت می کرد.
