بماندستم دلتنگ به خانه در چون فنگ
ز سرما شده چون نیل سر و روی پرآژنگ.
حکاک.
عجب دلتنگ و غمخوارم ز حد بگذشت تیمارم تو گوئی در جگر دارم دو صد یاسنج گرگانی.
منوچهری.
فرود آمد ز تخت آن روز دلتنگ روان کرده ز نرگس آب گلرنگ.
نظامی.
گر از پولاد داری دل نه از سنگ ببخشایی بر این مجروح دلتنگ.
نظامی.
ز قصر آمد برون شیرین دلتنگ چو آیدلعل بیرون از دل سنگ.
نظامی.
که دلتنگم از گردش روزگارمگر خوش کنم دل به آموزگار.
نظامی.
دلتنگ چو دستگاه یارش در بسته تر از حساب کارش.
نظامی.
دلتنگ مباش اگر کست نیست من کس نیم آخر این بست نیست.
نظامی.
مگر آن روستایی بود دلتنگ به شهر آمد همی زد مطربی چنگ.
عطار ( اسرارنامه ).
گر دور جهان بگشت عاشق زاهد کنجی نشسته دلتنگ.
سعدی.
چه دلتنگ خفت آن فرومایه دوش که بر سفره دیگران داشت گوش.
سعدی.
خراجی در آن مرز و کشور مخواه که دلتنگ بینی رعیت ز شاه.
سعدی.
به جامع کوفه درآمدم دلتنگ. ( گلستان ). عَزوف ؛ دلتنگ و برتافته روی از چیزی ( منتهی الارب ).- دلتنگ رو ؛ دلتنگ روی. گرفته. خشمگین. عبوس. دژم روی :
خری خرمغزمغزی پر ز خرچنگ
وزآن دلتنگ رو آفاق دلتنگ.
نظامی.
بفرمود دلتنگ روی از جفاکه بیرون کنندش زبان از قفا.
سعدی.
مبادا در جهان دلتنگ روئی که رویت بیند و خرم نباشد.
سعدی.
|| جایی که بواسطه گرفتگی هوا یا کمی روشنایی و بلندی اطراف آن ، باشنده در آن غمگین شود. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).