دل بردن

لغت نامه دهخدا

دل بردن. [ دِ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) شیفته و عاشق خود کردن. دل ربودن. دلربائی کردن. اصباء. تَصَبّی. تَهنید. ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ) :
دلم ببردی جان هم ببر که مرگ به است
ز زندگانی اندرشماتت دشمن.
فرخی.
میی کو مرا ره به منزل برد
همه دل برند او غم دل برد.
نظامی.
زلف تو دل همی بردم از میان چشم
نبود شگفت دزدی چابک ز هندوان.
کمال اسماعیل.
دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی.
سعدی.
چون دل ببردی دین مبرصبر از من مسکین مبر
با مهربانان کین مبر لاتقتلوا صید الحرم.
سعدی.
دل بردی و تن زدی همان بود
من با تو بسی شمار دارم.
سعدی.
دستان که تو داری ای پریزاد
بس دل ببری به کف و معصم.
سعدی.
به دستهای نگارین چو در حدیث آیی
هزار دل ببری زینهار از ین دستان.
سعدی.
سَبْی ؛ دل بردن معشوق عاشق را. ( از منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

( مصدر ) دل بردن از کسی دل ربایی کردن از او دل ربودن .

گویش مازنی

/del borden/ غش کردن – بی حال شدن

پیشنهاد کاربران

بپرس