دفون. [ دَ ] ( ع ص ) بنده گریخته. ( منتهی الارب ). برده ای که ازترس مولایش و یا از رنج کار گریخته باشد ولی از شهر خارج نگشته ، گویی که خود را در خانه های شهر دفن کرده است. ( از اقرب الموارد ). || شتر رمیده ، یا آنکه بی حاجت همچو گریختگان هر سو رود از مردم و شتر. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ناقه که عادتش چنان باشد که در آبخور میان و وسط شتران بود. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || حَسَب دفون ؛ اصل و نسب که مشهور نباشد. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ). || رجل دفون ؛ شخص خامل و گمنام. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ).
