دفاع موشکی ملی ایالات متحده ( NMD ) یک اصطلاح عمومی برای نوعی از دفاع موشکی است که برای محافظت از کل خاک ایالات متحده در برابر موشک هایی مانند موشک های بالستیک قاره پیما ( ICBM ) یا سایر موشک های بالستیک در نظر گرفته شده است.
عناصر دیگری که به طور بالقوه می توانند در دفاع موشکی ملی ایالات متحده ادغام شوند عبارتند از موشک های ضد بالستیک، یا سامانه های موشکی مبتنی بر دریا، فضایی، لیزری و ارتفاع بالا. برنامه دفاع موشکی ملی نظر وسعت محدود است و برای مقابله با یک حمله نسبتاً کوچک ICBM از طرف یک دشمن پیچیده طراحی شده است. برخلاف برنامه ابتکار دفاع استراتژیک و آژانس دفاع موشکی، این برنامه به گونه ای طراحی نشده است که سپر محکمی در برابر حمله بزرگ یک دشمن از لحاظ فنی پیچیده باشد.
در سال ۱۹۶۹ سنتینل به «سیف گارد» تغییر نام داد. [ ۱] از آن زمان به بعد به حفاظت از برخی از مناطق سیلوهای موشک های بالستیک قاره پیما ایالات متحده در برابر حمله اختصاص یافت و توانایی آنها را برای انجام یک حمله موشکی تلافی جویانه ارتقا داد. سیف گارد از همان موشک های اسپارتان و اسپرینت و همان فناوری راداری سنتینل استفاده کرد. سیف گارد برخی از مشکلات سنتینل را حل کرد:
• توسعه آن به دلیل پوشش جغرافیایی محدود و موشک های مورد نیاز کمتر، هزینه کمتری داشت.
• از بسیاری از خطرات برای عموم کلاهک های هسته ای دفاعی منفجر شده در جو اطراف جلوگیری کرد، زیرا سیستم حفاظتی در مناطق کم جمعیت داکوتا، مونتانا، مانیتوبا، ساسکاچوان و آلبرتا و نزدیک آن قرار داشت.
• به دلیل پوشش متراکم موشک های اسپرینت با برد کوتاه تر، که قادر به پوشش کل منطقه دفاعی تحت برنامه بزرگتر و قبلی پیشنهاد شده سنتینل نبودند، احتمال رهگیری بهتری را فراهم کرد.
در دهه ۱۹۹۰ و اوایل قرن بیست و یکم، مأموریت اعلام شده دفاع موشکی ملی ایالات متحده به هدف ساده تر جلوگیری از باج خواهی هسته ای یا تروریسم هسته ای توسط یک دولت به اصطلاح سرکش تغییر کرد. امکان سنجی این هدف محدودتر تا حدودی بحث برانگیز است. در زمان پرزیدنت بیل کلینتون، برخی آزمایش ها ادامه یافت، اما با وجود اظهارات حمایتی کلینتون در ۵ سپتامبر ۲۰۰۰، این پروژه بودجه کمی دریافت کرد که «چنین سیستمی، اگر به درستی کار کند، می تواند در دنیایی که گسترش سلاح های هسته ای کار را پیچیده کرده است، ابعاد بیشتری از بیمه به ما بدهد. برای حفظ صلح. "
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعناصر دیگری که به طور بالقوه می توانند در دفاع موشکی ملی ایالات متحده ادغام شوند عبارتند از موشک های ضد بالستیک، یا سامانه های موشکی مبتنی بر دریا، فضایی، لیزری و ارتفاع بالا. برنامه دفاع موشکی ملی نظر وسعت محدود است و برای مقابله با یک حمله نسبتاً کوچک ICBM از طرف یک دشمن پیچیده طراحی شده است. برخلاف برنامه ابتکار دفاع استراتژیک و آژانس دفاع موشکی، این برنامه به گونه ای طراحی نشده است که سپر محکمی در برابر حمله بزرگ یک دشمن از لحاظ فنی پیچیده باشد.
در سال ۱۹۶۹ سنتینل به «سیف گارد» تغییر نام داد. [ ۱] از آن زمان به بعد به حفاظت از برخی از مناطق سیلوهای موشک های بالستیک قاره پیما ایالات متحده در برابر حمله اختصاص یافت و توانایی آنها را برای انجام یک حمله موشکی تلافی جویانه ارتقا داد. سیف گارد از همان موشک های اسپارتان و اسپرینت و همان فناوری راداری سنتینل استفاده کرد. سیف گارد برخی از مشکلات سنتینل را حل کرد:
• توسعه آن به دلیل پوشش جغرافیایی محدود و موشک های مورد نیاز کمتر، هزینه کمتری داشت.
• از بسیاری از خطرات برای عموم کلاهک های هسته ای دفاعی منفجر شده در جو اطراف جلوگیری کرد، زیرا سیستم حفاظتی در مناطق کم جمعیت داکوتا، مونتانا، مانیتوبا، ساسکاچوان و آلبرتا و نزدیک آن قرار داشت.
• به دلیل پوشش متراکم موشک های اسپرینت با برد کوتاه تر، که قادر به پوشش کل منطقه دفاعی تحت برنامه بزرگتر و قبلی پیشنهاد شده سنتینل نبودند، احتمال رهگیری بهتری را فراهم کرد.
در دهه ۱۹۹۰ و اوایل قرن بیست و یکم، مأموریت اعلام شده دفاع موشکی ملی ایالات متحده به هدف ساده تر جلوگیری از باج خواهی هسته ای یا تروریسم هسته ای توسط یک دولت به اصطلاح سرکش تغییر کرد. امکان سنجی این هدف محدودتر تا حدودی بحث برانگیز است. در زمان پرزیدنت بیل کلینتون، برخی آزمایش ها ادامه یافت، اما با وجود اظهارات حمایتی کلینتون در ۵ سپتامبر ۲۰۰۰، این پروژه بودجه کمی دریافت کرد که «چنین سیستمی، اگر به درستی کار کند، می تواند در دنیایی که گسترش سلاح های هسته ای کار را پیچیده کرده است، ابعاد بیشتری از بیمه به ما بدهد. برای حفظ صلح. "
