دفاع موشکی ملّی (National Missile Defense)
دفاع موشکی ملّی
(با اختصار NMD) برنامۀ امریکا به منظور ایجاد سیستمی برای دفاع از امریکا دربرابر حملۀ استراتژیکی محدود موشک های بالستیکی. این سیستم گونۀ بسیار تقلیل یافته ای از «طرح دفاع استراتژیک» (SDI) است و شامل پرتاب موشک های رهگیر از زمین، با استفاده از رادارهای مستقر در زمین و حس گرهای مادون قرمز مستقر در فضا برای هدایت موشک های رهگیر به سمت موشک های دوربرد مهاجم و نابودکردن آن هاست. دفاع موشکی ملّی تحت نظارت «سازمان دفاع موشکی بالستیک» (BMDO) است، که در ۱۹۹۳ تأسیس شد. یکی از اهداف این سیستم نیز حفاظت و دفاع در برابر پرتاب تصادفی یا غیرمجاز موشک های بالستیکی استراتژیکی از کشورهای دارای توان هسته ای است. روسیه و چین به شدت با برنامۀ دفاع موشکی ملی مخالفت می کنند. روسیه در پاسخ به اجرای مجدد و مشتاقانۀ این پروژه به دست بوش، رئیس جمهور امریکا، در ۲۰۰۱ سیستم دفاعی موشکی دیگری را به منزلۀ جانشین پیشنهاد کرد که مبتنی بر همکاری نزدیک میان اروپا، روسیه، و امریکا بود و شامل سیستم هشداردهندۀ اولیه و موشک های رهگیرِ مستقر در نزدیکی منابع خطر است. منتقدان متذکر می شوند که این سیستم اساساً از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست. فقط هزینۀ یک جایگاه رهگیری و رادارهای آن در حدود ۲۷میلیارد دلار طی بیش از ۲۰ سال برآورد شده است. درحالی که این سیستم همچنان دربرابر گسترش اقدامات متقابل، ازجمله تله های پیچیده، آسیب پذیر و نیز برنامه ای پرمخاطره است زیرا حتی دربرابر یک حملۀ اتمی کوچک نیز امنیت کامل را تضمین نمی کند. وزارت دفاع امریکا ساخت یک سیستم دفاع موشکی ملی را هدف قرار داده است، که قادر به نابودی ۹۵درصد موشک های مهاجم باشد. رژیم اشغالگر قدس با کمک مالی امریکا، گونه ای تقلیل یافته از این سیستم را با نام «سیستم تسلیحاتی پیکان» ساخته است، که موشک های دشمن را در قسمت های فوقانی جوّ (نه در فضا) رهگیری می کند و از ۲۰۰۱ آمادۀ عملیات شده است.
دفاع موشکی ملّی
(با اختصار NMD) برنامۀ امریکا به منظور ایجاد سیستمی برای دفاع از امریکا دربرابر حملۀ استراتژیکی محدود موشک های بالستیکی. این سیستم گونۀ بسیار تقلیل یافته ای از «طرح دفاع استراتژیک» (SDI) است و شامل پرتاب موشک های رهگیر از زمین، با استفاده از رادارهای مستقر در زمین و حس گرهای مادون قرمز مستقر در فضا برای هدایت موشک های رهگیر به سمت موشک های دوربرد مهاجم و نابودکردن آن هاست. دفاع موشکی ملّی تحت نظارت «سازمان دفاع موشکی بالستیک» (BMDO) است، که در ۱۹۹۳ تأسیس شد. یکی از اهداف این سیستم نیز حفاظت و دفاع در برابر پرتاب تصادفی یا غیرمجاز موشک های بالستیکی استراتژیکی از کشورهای دارای توان هسته ای است. روسیه و چین به شدت با برنامۀ دفاع موشکی ملی مخالفت می کنند. روسیه در پاسخ به اجرای مجدد و مشتاقانۀ این پروژه به دست بوش، رئیس جمهور امریکا، در ۲۰۰۱ سیستم دفاعی موشکی دیگری را به منزلۀ جانشین پیشنهاد کرد که مبتنی بر همکاری نزدیک میان اروپا، روسیه، و امریکا بود و شامل سیستم هشداردهندۀ اولیه و موشک های رهگیرِ مستقر در نزدیکی منابع خطر است. منتقدان متذکر می شوند که این سیستم اساساً از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست. فقط هزینۀ یک جایگاه رهگیری و رادارهای آن در حدود ۲۷میلیارد دلار طی بیش از ۲۰ سال برآورد شده است. درحالی که این سیستم همچنان دربرابر گسترش اقدامات متقابل، ازجمله تله های پیچیده، آسیب پذیر و نیز برنامه ای پرمخاطره است زیرا حتی دربرابر یک حملۀ اتمی کوچک نیز امنیت کامل را تضمین نمی کند. وزارت دفاع امریکا ساخت یک سیستم دفاع موشکی ملی را هدف قرار داده است، که قادر به نابودی ۹۵درصد موشک های مهاجم باشد. رژیم اشغالگر قدس با کمک مالی امریکا، گونه ای تقلیل یافته از این سیستم را با نام «سیستم تسلیحاتی پیکان» ساخته است، که موشک های دشمن را در قسمت های فوقانی جوّ (نه در فضا) رهگیری می کند و از ۲۰۰۱ آمادۀ عملیات شده است.
wikijoo: دفاع_موشکی_ملی