دُغوبایَزید ( کردی: Bazîd کوردآوا؛ ارمنی: Դարույնք' ) شهری است در شرق ترکیه نزدیک به مرز ایران. دغوبایزید در ۱۵ کیلومتری جنوب باختری کوه آرارات، ۳۵ کیلومتری مرز ایران و ۹۳ کیلومتری خاور شهر آغری قرار دارد. جمعیت آن در سال ۲۰۰۹ برابر با ۶۶٬۴۲۳ نفر و اکثریت مردم این شهر را کردها تشکیل می دهند و با شمارش حومه برابر با ۱۱۱٫۶۴۰ نفر و مساحت آن ۲۳۸۳ کیلومتر مربع بود.
... [مشاهده متن کامل]
شهر دغوبایزید در قدیم به خاطر نزدیکی آن به مرز ایران همواره از اهمیت بیشتری نسبت به امروز برخوردار بود.
این منطقه از زمان پادشاهی اورارتو ( ۲۷۰۰ سال پیش ) مسکونی بوده و پیش از روزگار عثمانی با نام ارمنی خود, دارویْنْک ( ارمنی: Դարույնք ) نامیده می شد. در سدهٔ چهارم میلادی این منطقه صحنه کشمکش میان ساسانیان و خاندان ارمنی باگراتونی بود و شاهان باگراتونی دژ داروینک را بازسازی کردند. در روزگاران بعد این شهر به دست ایرانیان، رومی ها، اعراب و بیزانسی ها تسخیر شد و به عنوان لشکرگاهی برای ادامه لشکرکشی بر فراز کوه ها به شمار می آمد.
مردمان ترک زبان برای نخستین بار در سال ۱۰۶۴ میلادی به منطقه وارد شدند و پس از آن ها مغول ها به منطقه آمدند. دژ داروینک در جریان درگیری ها بارها ویران و بازسازی شد که یکی از این بازسازی ها در سال ۱۳۷۴ میلادی توسط جنگ سالار ترک، شهزاده بایزید جلایری صورت گرفت. بعدها در سدهٔ شانزدهم نام خود شهر نیز به بایزید تغییر یافت.
این شهر در سال ۱۵۱۴ به دست عثمانیان افتاد و سرای اسحاق پاشا از بناهای یادگار این دوره است. این شهر در سال های ۱۸۲۱–۱۸۲۲ شاهد جنگ میان عثمانی و ایران بود و در سال ۱۸۵۶ مورد یورش روس ها قرار گرفت. بایزید در این جنگ ها به تصرف روسیه درآمد و بعداً با واپس نشینی روس ها جمعیت ارمنی آن نیز شهر را ترک کرده و به ارمنستان کوچیدند. آن ها در نزدیکی دریاچه سوان روستای بایزید نو ( گاوار امروزی ) را بنا نهادند.
شهر بایزید که در اصلیت خود شهری ارمنی بود توسط ارتش ترکیه ویران شد و در سال ۱۹۳۰ کردها در آن جای گرفتند. در جریان جنگ جهانی یکم، نسل کشی ارمنی ها و جنگ استقلال ترکیه این شهر با ویرانی های بیشتری روبه رو شد و در دههٔ ۱۹۳۰ شهر جدیدی در کنار آن ساخته شد که دغوبایزید ( به معنی بایزید شرقی ) نامیده شد.
آب وهوای آن در زمستان خشک و سرد و در تابستان خشک و گرم است.
از اماکن تاریخی دغوبایزید می توان از سرای اسحاق پاشا و آرامگاه احمد خانی نام برد.
... [مشاهده متن کامل]
شهر دغوبایزید در قدیم به خاطر نزدیکی آن به مرز ایران همواره از اهمیت بیشتری نسبت به امروز برخوردار بود.
این منطقه از زمان پادشاهی اورارتو ( ۲۷۰۰ سال پیش ) مسکونی بوده و پیش از روزگار عثمانی با نام ارمنی خود, دارویْنْک ( ارمنی: Դարույնք ) نامیده می شد. در سدهٔ چهارم میلادی این منطقه صحنه کشمکش میان ساسانیان و خاندان ارمنی باگراتونی بود و شاهان باگراتونی دژ داروینک را بازسازی کردند. در روزگاران بعد این شهر به دست ایرانیان، رومی ها، اعراب و بیزانسی ها تسخیر شد و به عنوان لشکرگاهی برای ادامه لشکرکشی بر فراز کوه ها به شمار می آمد.
مردمان ترک زبان برای نخستین بار در سال ۱۰۶۴ میلادی به منطقه وارد شدند و پس از آن ها مغول ها به منطقه آمدند. دژ داروینک در جریان درگیری ها بارها ویران و بازسازی شد که یکی از این بازسازی ها در سال ۱۳۷۴ میلادی توسط جنگ سالار ترک، شهزاده بایزید جلایری صورت گرفت. بعدها در سدهٔ شانزدهم نام خود شهر نیز به بایزید تغییر یافت.
این شهر در سال ۱۵۱۴ به دست عثمانیان افتاد و سرای اسحاق پاشا از بناهای یادگار این دوره است. این شهر در سال های ۱۸۲۱–۱۸۲۲ شاهد جنگ میان عثمانی و ایران بود و در سال ۱۸۵۶ مورد یورش روس ها قرار گرفت. بایزید در این جنگ ها به تصرف روسیه درآمد و بعداً با واپس نشینی روس ها جمعیت ارمنی آن نیز شهر را ترک کرده و به ارمنستان کوچیدند. آن ها در نزدیکی دریاچه سوان روستای بایزید نو ( گاوار امروزی ) را بنا نهادند.
شهر بایزید که در اصلیت خود شهری ارمنی بود توسط ارتش ترکیه ویران شد و در سال ۱۹۳۰ کردها در آن جای گرفتند. در جریان جنگ جهانی یکم، نسل کشی ارمنی ها و جنگ استقلال ترکیه این شهر با ویرانی های بیشتری روبه رو شد و در دههٔ ۱۹۳۰ شهر جدیدی در کنار آن ساخته شد که دغوبایزید ( به معنی بایزید شرقی ) نامیده شد.
آب وهوای آن در زمستان خشک و سرد و در تابستان خشک و گرم است.
از اماکن تاریخی دغوبایزید می توان از سرای اسحاق پاشا و آرامگاه احمد خانی نام برد.
