[ویکی اهل البیت] دعوت جهانی پیامبر اسلام (ص). دعوت رسول خدا(ص) تنها منحصر به سرزمین حجاز و مردم عرب نبود و یک دعوت جهانی بود.پس از صلح حدیبیه و پس آنکه خیال مسلمانان تا حدودی از قریش راحت شد، رسول خدا(ص) اقدام به نشر دعوت خود کردند و این کار را با فرستادن نامه هایی در سال ششم به پادشاهان بزرگترین سرزمین های آن زمان آغاز کردند.
پس از آن که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تجاوزات قریش را در پشت عهدنامه حدیبیه متوقف کرد، در اندیشه نشر دعوت اسلامی، به خارج از مرزهای حجاز افتاد. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مصداق رحمة للعالمین بوده و به عنان خاتم النبیین رسالتی برتر از قوم عرب و حجاز بر عهده اش بود. این مسأله امری نبود که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در دوره مدینه، آن هم پس از صلح حدیبیه مطرح کرده باشد، بلکه، از همان آغاز نبوّت، وعده دستیابی مسلمانان را به گنجهای قیصر و کسری داده و در همان مکه، مشرکان، مسلمانان پابرهنه را به تمسخر وارثان و جانشینان قیصر وکسری می خواندند. به هر روی، پس از حدیبیه کار دعوت آغاز شد.
در برابر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چند گروه متنفذ قرار داشت ند:
رسول خدا(ص) به هر سه گروه نامه نوشتند.
به عرض رسول خدا رسید که پادشاهان نامه های مهر نشده را نمی خوانند، پس فرمود تا: انگشتری که نگین آن هم از نقره بود، ساخته شد، و روی نگین آن در سه سطر جمله «محمّد رسول اللّه» را نقش کردند، به طوری که کلمه «اللّه» در بالا و کلمه «رسول» در وسط و کلمه «محمّد» در سطر پایین قرار گرفته بود و از پایین به بالا خوانده می شد «محمّد رسول اللّه»، آنگاه نامه های پادشاهان عربستان و کشورهای مجاور را با آن مهر می کردند
ابن هشام نام سفرای رسول خدا و زمامدارانی را که به آنان نامه نوشته شد بدین ترتیب ذکر می کند:
به گفته یعقوبی: دوازده نامه و به تحقیق بعضی از معاصرین: 26 نامه بوده است در یک سال فرستاده نشده بلکه از اواخر سال شش تا وفات رسول خدا تدریجا نگارش یافته و فرستاده شده است، اما نامه های پادشاهان بزرگ در ذی حجّه سال ششم یا محرّم سال هفتم فرستاده شده و به تصریح صاحب طبقات: در یک روز از محرّم سال هفتم، شش سفیر با شش نامه از مدینه رهسپار شدند، نامه های: نجاشی، قیصر روم، خسرو ایران، شاه اسکندریّه، حارث بن أبی شمر و هوذة بن علیّ.
پس از آن که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تجاوزات قریش را در پشت عهدنامه حدیبیه متوقف کرد، در اندیشه نشر دعوت اسلامی، به خارج از مرزهای حجاز افتاد. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مصداق رحمة للعالمین بوده و به عنان خاتم النبیین رسالتی برتر از قوم عرب و حجاز بر عهده اش بود. این مسأله امری نبود که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در دوره مدینه، آن هم پس از صلح حدیبیه مطرح کرده باشد، بلکه، از همان آغاز نبوّت، وعده دستیابی مسلمانان را به گنجهای قیصر و کسری داده و در همان مکه، مشرکان، مسلمانان پابرهنه را به تمسخر وارثان و جانشینان قیصر وکسری می خواندند. به هر روی، پس از حدیبیه کار دعوت آغاز شد.
در برابر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چند گروه متنفذ قرار داشت ند:
رسول خدا(ص) به هر سه گروه نامه نوشتند.
به عرض رسول خدا رسید که پادشاهان نامه های مهر نشده را نمی خوانند، پس فرمود تا: انگشتری که نگین آن هم از نقره بود، ساخته شد، و روی نگین آن در سه سطر جمله «محمّد رسول اللّه» را نقش کردند، به طوری که کلمه «اللّه» در بالا و کلمه «رسول» در وسط و کلمه «محمّد» در سطر پایین قرار گرفته بود و از پایین به بالا خوانده می شد «محمّد رسول اللّه»، آنگاه نامه های پادشاهان عربستان و کشورهای مجاور را با آن مهر می کردند
ابن هشام نام سفرای رسول خدا و زمامدارانی را که به آنان نامه نوشته شد بدین ترتیب ذکر می کند:
به گفته یعقوبی: دوازده نامه و به تحقیق بعضی از معاصرین: 26 نامه بوده است در یک سال فرستاده نشده بلکه از اواخر سال شش تا وفات رسول خدا تدریجا نگارش یافته و فرستاده شده است، اما نامه های پادشاهان بزرگ در ذی حجّه سال ششم یا محرّم سال هفتم فرستاده شده و به تصریح صاحب طبقات: در یک روز از محرّم سال هفتم، شش سفیر با شش نامه از مدینه رهسپار شدند، نامه های: نجاشی، قیصر روم، خسرو ایران، شاه اسکندریّه، حارث بن أبی شمر و هوذة بن علیّ.
wikiahlb: دعوت_جهانی_پیامبر_اسلام_(ص)