دِعْبِل خُزاعی، محمد بن علی رزین (۱۴۸ـ۲۴۶ق)
شاعر، سخن شناس و دولتمرد عرب، در عهد عباسیان. در کوفه پرورش یافت و شاگرد مسلم بن ولید بود. به حکومت سمنگان خراسان و اسوان مصر منصوب شد. شیعی مذهب بود، با اعراب شمالی دوستی داشت، و با اعراب جنوبی دشمن بود و ایشان را هجو می کرد. سرانجام، به تحریک مالک بن طوق، حاکم اهواز، کشته شد. در اشعار دعبل، هزل و هجو بزرگان، از جمله خلفای عباسی از هارون الرشید تا متوکل، و مدح و منقبت آل علی (ع)، به ویژه قصیده ای در مدح امام رضا (ع)، فراوان است. کتابی نیز به نام طبقات الشعرا دربارۀ شاعران منسوب به اوست که پاره هایی از آن در تألیفات و تصنیفات دیگران آمده است.
شاعر، سخن شناس و دولتمرد عرب، در عهد عباسیان. در کوفه پرورش یافت و شاگرد مسلم بن ولید بود. به حکومت سمنگان خراسان و اسوان مصر منصوب شد. شیعی مذهب بود، با اعراب شمالی دوستی داشت، و با اعراب جنوبی دشمن بود و ایشان را هجو می کرد. سرانجام، به تحریک مالک بن طوق، حاکم اهواز، کشته شد. در اشعار دعبل، هزل و هجو بزرگان، از جمله خلفای عباسی از هارون الرشید تا متوکل، و مدح و منقبت آل علی (ع)، به ویژه قصیده ای در مدح امام رضا (ع)، فراوان است. کتابی نیز به نام طبقات الشعرا دربارۀ شاعران منسوب به اوست که پاره هایی از آن در تألیفات و تصنیفات دیگران آمده است.