دعای ندبه

[ویکی فقه] دعای ندبه از دعاهای معروف است که در اعیاد چهارگانه (جمعه، فطر، قربان و غدیر) خوانده می شود.
دعای ندبه را محمد بن مشهدی در کتاب مزار کبیر از محمد بن ابی قُرّه و او از کتاب محمد بن حسین بن سفیان بزوفری نقل کرده است.
حکم قرائت دعای ندبه
۱) در کتاب یاد شده آمده است؛ دعای ندبه برای امام زمان (عجل اللّٰه تعالی فرجه الشریف)، خوانده می شود .۲)خواندن آن در اعیاد جمعه، فطر، قربان و غدیر مستحب است.
توجه به نیایش
بی گمان یکی از احساسات اصیل و حقیقی انسان که ریشۀ در فطرت او دارد، توجه به نیایش و ارتباط با مبدا آفرینش و جهان غیب و آفریدگار هستی است. از جمله دعاهای مشهور که مستحب است در چهار عید (عید فطر، عید قربان، عید غدیر و روز جمعه) خوانده شود، «دعای ندبه» است. همواره بسیاری از مؤمنان، مشتاقان و منتظران ظهور دولت حق و حکومت جهانی اسلام و ارادتمندان حضرت ولی عصر (عجل اللّٰه تعالی فرجه الشریف) خواندن آن را شعار خود قرار داده و در مناسبت ها و فرصت های معین، به وسیله آن، با آن رهبر پنهان از نظر، به نجوا می پردازند.
معنای ندبه
...

[ویکی شیعه] دعای نُدبه از دعاهای بسیار مشهور که از امام صادق(ع) نقل شده و مستحب است در چهار عید (فطر، قربان، غدیر و جمعه) خوانده شود. این دعا را علی بن طاووس در کتاب اقبال الاعمال ذکر کرده است. شیعیان این دعا را بیشتر در صبح های جمعه قبل از طلوع آفتاب، در فراق امام زمان(عج) می خوانند.
این دعا مشتمل بر اِستِغاثه (زاری و کمک خواستن) از امام زمان(عج) و تأسف خوردن بر غیبت آن حضرت و گریه از فراق ایشان است و ندبه نیز به همین معناست.
ندبه به معنی فراخوانی و نیز گریه و ناله است و این دعا مشتمل بر استغاثه و استمداد از امام زمان(عج) و تاسف بر غیبت و گریه از فراق ایشان است؛ لذا به این نام شهرت یافته است.

[ویکی اهل البیت] دعا و توسل، دو نیاز آدمی و دو بال پرواز او برای فرار از دل مردگی حاکم بر فضای زندان دنیا هستند.
برای این دعا دو سند ذکر شده است که در ذیل به بیان و بررسی هر کدام از آنها می پردازیم:
بعضی از اصحاب ما چنین گفته اند که جناب محمد بن علی بن ابی قرة از کتاب مرحوم محمد بن الحسین بن سفیان بن البزوفری، دعای ندبه را نقل کرده و گفته است که این دعا، دعایی است برای حضرت صاحب الزمان صلوات الله علیه که مستحب است آن را در عیدهای چهارگانه - روز جمعه، عید قربان، عید فطر و عید غدیر - بخوانند.
محمد بن مشهدی در کتاب مزار خویش - مزار کبیر - چنین گفته که دعای ندبه را محمد بن ابی قرة از کتاب ابی جعفر محمد بن الحسین بن سفیان البزوفری، نقل کرده است.
همان طور که ملاحظه می شود، آن تزلزل و ضعفی که در سند اول وجود دارد. در سند دوم به چشم نمی خورد؛ زیرا در سند دوم، مرحوم مشهدی به طور مستقیم می فرماید: محمد بن علی بن ابی قرة چنین گفت که دعای ندبه منقول از کتاب مرحوم بزوفری است، در حالی که در سند اول، مرحوم سید بن طاووس می فرماید: ذکر بعض اصحابنا؛ بعضی از اصحاب ما امامیه چنین ذکر کرده اند.
لازم به ذکر است که مرحوم مجلسی بعد از بیان هر دو سند، چنین اظهارنظر می کند: «گمان می رود مرحوم سید بن طاووس نیز این دعا را از جناب مشهدی گرفته باشد و مراد وی از بعض اصحابنا همان مرحوم مشهدی باشد».
البته ناگفته نماند که اگر سید بن طاووس قدس سره دعای ندبه را با واسطه ی مرحوم مشهدی نقل کند، یک اشکال پدید می آید و آن این که جناب سید قدس سره بعد از بیان دعای ندبه، چنین می گوید: ثم صل صلاة الزیارة و قد تقدم وصفها ثم تدعوا بما احببت فانک تجاب ان شاء الله تعالی.
سپس به کیفیتی که در گذشته بیان شد نماز زیارت را به جای آرید و از خدا آنچه را می خواهید، درخواست کنید که انشاءالله اجابت خواهد شد. در حالی که کتاب مزار مرحوم مشهدی از چنین نماز زیارتی در پایان دعای ندبه، خبر نمی دهد ولی خود مرحوم سید در اقبال الاعمال، چنین نمازی را بعد از دعای ندبه نقل نمی کند که این می تواند علامتی باشد بر این که مرحوم سید، نماز زیارت را در مصباح به عنوان رجاء آورده است.