دعا گر

لغت نامه دهخدا

دعاگر. [ دُ گ َ ] ( ص مرکب ) دعاکننده. دعاگو :
دعاگرند بشاخ چنار بر، گل را
تذرو و فاخته و عندلیب و قمری و سار
اگر دعاگر گل ، بر چنار مرغانند
چرا چو دست دعاگر شده ست برگ چنار.
معزی.
بر تو زبان اهل زمانه دعاگر است
جود و سخای تو چو به اهل زمان رسید.
سوزنی.
چاکری را ز چاکران تو هست
دوستی با من دعاگر تو.
سوزنی.

فرهنگ فارسی

دعا کننده . دعا گو .

پیشنهاد کاربران

بپرس