دعاروا. [ دُ رَ ] ( ص مرکب ) که بر آن دعا روا شود. مایه اجابت دعا: درخت دعاروا؛ درخت نظرکرده که بر آن روا شدن دعا را ژنده ها بندند. درختی که برای برآمدن حاجات زنان و عامیان بر وی رکو گره کنند و چون حاجتشان برآید آن گره بگشایند. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) : آویخته زونان ریشه ریشه مانند درخت دعاروا را.
