دشمن گشتن

لغت نامه دهخدا

دشمن گشتن. [ دُ م َ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) دشمن شدن. خصومت پیدا کردن. عداوت یافتن :
غریبی دوستی با من گرفته ست
مرا از دوستی گشته ست دشمن.

ناصرخسرو.

دوست دشمن گشت و دشمن دوست شد خاقانیا
آن زمان کاقبال بی ادبار بینی بر درت.

خاقانی.

دشمن شدن . خصومت پیدا کردن .

to become an enemy

کین افتادن ؛ دشمنی روی دادن. نامهربان شدن :
من ندانم ترا بدین سختی
با من مهربان چه کین افتاد.
عطار.