دشمن گداز. [ دُ م َ گ ُ ] ( نف مرکب ) گدازنده دشمن. دشمن سوزنده و گدازنده. پایمال کننده دشمنان. ( ناظم الاطباء ) : ازین نامه شاه دشمن گدازکه بادا همه ساله بر تخت ناز.فردوسی.فرخزاد و چون خسرو سرفرازچو رشتاد پیروز دشمن گداز.فردوسی.حافظز غصه سوخت بگو حالش ای صبابا شاه دوست پرور دشمن گداز من.حافظ.