دشتکی غیاث الدین منصور

دانشنامه آزاد فارسی

دَشْتَکی، غیاث الدّین منصور (شیراز ۸۶۶ـ ۹۴۸ق)
فرزند صدرالدین محمدحسین دشتکی شیرازی، معروف به غیاث الحکما، از عالمان و محققان و فقها و متکلمان بزرگ شیعه . خاندان وی از دانشمندان معروف شیراز بود. در ۲۰ سالگی تحصیل فقه و کلام و حکمت را به پایان رساند. شاه اسماعیل اول صفوی او را مأمور بازسازی رصدخانۀ ویران شدۀ مراغه کرد و غیاث الدین نیز در این امر توفیق یافت . شاه طهماسب اول در ۹۳۶ق به او مقام صدارت داد. مباحثاتی که بین او و امیر جلال الدین محمد استرآبادی پیش آمد، سبب رنجش غیاث الدین شد و از این رو به شیراز برگشت . پس از مدتی، دوباره به کار صدارت مشغول شد و دو سال و اندی در این مقام بود. سرانجام درپی مباحثه ای که بین او با محقق ثانی در حضور شاه درگرفت ، شاه طهماسب او را از مقام صدارت عزل کرد. غیاث الدین به شیراز بازگشت و مشغول تألیف و تصنیف شد و همان جا درگذشت . از آثارش : حاشیه ای بر شرح حکمت العین ؛ محاکمات بین صدرالدین محمد صدرالعلما (پدرش ) و جلال الدین دوانی در حواشی تجرید؛محاکمات میان آن دو در حواشی شرح مطامع، حاشیه ای بر حاشیۀ دوانی بر اوایل شمسیه ؛ معیار الافکار؛ حاشیه بر تفسیر کشاف ؛ رساله در صنعت تسطیح اسطرلاب ؛ رسالۀ فی الکلمات الالهیه ؛ شرح طوالع الانوار؛ حاشیه بر شرح هندی بر کافیۀ ؛ تعدیل المیزان؛ منطق شفا؛ حاشیه بر اشارات اثبات واجب ؛ اخلاق منصوری.

پیشنهاد کاربران

بپرس